Sailing, At Last
Gedeelde Verontwaardiging
De volgende ochtend zijn Dimitris en Nicolas van Fast Sailing vroeg aan dek om het probleem met het anker te onderzoeken. Dit zijn toch wel erg veel technische problemen op korte tijd. Het onderzoek vergt wel wat tijd, want Fast Sailing had nog niet al te veel exposure op de nieuwe Solaris 50. Waar zit het relais voor de ankerwinch ? Waar zit de zekering ? Oli zocht het al uit.
Uiteindelijk blijkt het relais de schuldige. De mechanische component is vastgeraakt in de stand waarop stroom wordt doorgelaten. Vandaar dat de motor van de ankerwinch bleef draaien. We hebben geluk gehad dat, met het drukken van de up- en down-buttons, de zekering het begeven heeft, zodat de motor niet verbrand is.
De doorlooptijd van de reparatie is afhankelijk van de beschikbaarheid van dit onderdeel, of een alternatief. Dat alternatief blijkt voorradig, in occasie. Het ankermechanisme wordt hersteld, en het anker wordt handmatig neergelaten en op de winch, elektrisch weer opgehaald.
Poseidon Revisited
Het waait ondertussen erg hard, en we beslissen de rest van de dag te spenderen aan de tempel van Poseidon, voor sommigen herhaling, maar niet voor Elke en Oli.
Aan de andere zijde van de berg loopt een geïmproviseerd pad naar een idyllische baai.
Met voorbedachte rade heeft iedereen z’n zwempak al aan. En gezwommen wordt er. We brengen de namiddag door op het strand, in de zee en in een plaatselijk strandcafé.
Het diner wordt genuttigd in restaurant Kaleo, het enige restaurant in Olympic Marine, dat de vorige maal erg beviel.
Een Verkorte Week
Woensdagochtend, na het uitslapen en een laat ontbijt, maken we een nieuw plan, voor een verkorte week ditmaal. De wind blijft stevig huishouden ten oosten van Attica, met een basispakket van 6 Bft en extra’s tot 8 Bft.
Het plan richt zich daarom weer op de Saronische golf, met een bezoek aan Poros, enkele nachten in een geschikte baai in de buurt, en zorgen dat we zaterdag weer in Poros zijn. Nog steeds kan de ferry daar de aflossing van de crew voorzien, zaterdag voor de aankomst van Lore en Mats, en zondag voor het vertrek van Elke en Oli.
Alweer een Valse Start
We varen uit, en merken pas buiten de haven dat de GPS niet werkt. Tenminste, hij start goed op, maar schakelt zichzelf na korte tijd weer uit. Steeds opnieuw. Ook zonder GPS wensen we ons niet op Griekse wateren te begeven. Terug de haven in dus. We roepen de havenmeester op en vragen assistentie voor het aanmeren. On-board ditmaal, want het waait nog een stuk harder dan die laatste keer ‘s nachts.
Nog voor we terug in de haven zijn, is Nicolas al aan boord. Zijn eerste hypothese is dat de GPS in nightmode staat. Toch niet. Dat zeiden we al. In nightmode kan je het probleem zelfs niet vaststellen. Toch wel. Maar dat lost het probleem niet op. Gelukkig ziet Nicolas het probleem met eigen ogen, anders had hij ons nooit geloofd.
Terug de haven in dus. In één vloeiende beweging leidt Nicolas de boot tot tegen het ponton. Hij licht even kort toe hoe hij de zijwind en het wieleffect gebruikt om netjes op de juiste plaats te belanden. Blijven oefenen Wouter.
Het wieleffect is de neiging van een boot om zijwaarts uit te draaien bij het gebruik van de schroef, vooral in achteruit. Dit komt door de asymmetrische stroming van het water langs de romp door de draaiende schroef.
Bij een rechtsdraaiende schroef zwaait het achtersteven in achteruit naar bakboord. Bij een linksdraaiende schroef naar stuurboord.
Determinisme of Magie
De helmstation aan stuurboord was gisteren open, voor het onderzoek naar het probleem met de ankerwinch. Misschien liep daar wat mis ?
De helmstation wordt opnieuw geopend. Wat knijpen en duwen aan de contacten. Een klopje links en rechts op de helmstation. En het probleem is opgelost. We prefereren een meer deterministische oplossing, maar de magische is het beste wat we kunnen krijgen. Alle diepgaandere vragen worden vrolijk weggelachen.
De Tweede Poging
Het is met weinig vertrouwen dat we twee uur later opnieuw uitvaren, na de gebeurtenissen van de laatste dagen, zowel wat het technische betreft als met betrekking tot de wind. Op de straat tussen Attica en Markonisos staat een stevige bries van 25 kn, noord. Met de motor op een rustige tweeduizend toeren halen we vlot 9 kn bootsnelheid. Ann neemt haar vaste stek in voor de helmstation.
Wind in de Zeilen
Wanneer we de punt van Attica ver genoeg achter ons hebben, je weet wel, met de halve poging van Dronen van Wind en Water, waait het nog steeds boven de 20 kn, halve wind, tot lichtjes ruim. We beslissen enkel de fok te hijsen, en boeken een aardig resultaat. Bij 25 kn wind halen we 8 kn bootsnelheid, bij pieken tot boven de 30 kn wordt dat vlot 9 kn.
En Ann ? Die houdt het vaandel hoog in niet zo evidente omstandigheden. Het beste nieuws van de week !
Zoals verwacht neemt de wind stelselmatig af naarmate we westwaarts varen. Wanneer de bootsnelheid onder de 5 kn valt, en de windvlagen systematisch beneden de 20 kn blijven, hijsen we het grootzeil. Lees: We rollen de fok op, hijsen het grootzeil en ontrollen de fok opnieuw.
Dit laat ons toe regelmatig weer 8 kn bootsnelheid te halen. Maar de wind neemt onverbiddelijk en systematisch verder af, en wanneer de bootsnelheid onder de 4 kn komt, strijken we alles en varen we verder op motor.
Het is de eerste keer in meer dan een week dat we effectief tot zeilen komen, en we merken op dat dit alles zonder problemen verloopt. We pompen er een beetje vernieuwd zelfvertrouwen uit. Maar voorzichtig. Niet te luid.
At Last
Zo komen we rond 18u in de omgeving van Poros. We gaan voor een eerste nacht in de Kanali baai, en ankeren ons tussen het kluwen aan boten dat daar al aanwezig is. Het vergt enige afstemming met sommige andere boten over de uitgelaten lengte van de ankerketting, alvorens er voldoende vertrouwen is, maar dat lukt.
Het duurt niet lang of Banos, ons bekend van Een Dag op Drift, komt met de rib aanzetten. De herkenning is er meteen, met schaterlach en een hartelijke begroeting. Zo ook een poenige foto van de gigantische vis die hij vandaag gevangen heeft. We vragen hem nogmaals watertaxi te spelen, maar eerst zwemmen.
Na het zwemmen pikt Banos ons op met de rib.
We gebruiken het diner in restaurant Kanali. Uit de boxen klinkt toepasselijk “At Last”, in de versie van Etta James.
At last
My love has come along
My lonely days are over
And life is like a song
De vegetariërs/veganisten onder ons behoeden ons voor de hoge rekening die de verse vis met zich meebrengt. En het blijft lekker.
Never a dull moment on a sailing boat ! Proficiat voor het doorzettingsvermogen, en aan Ann voor het overwinnen van het groene monster. En wat was dat ook al weer met die leercurve ? 📈
BeantwoordenVerwijderenVolhouden is de boodschap, al zouden de andere opties redelijk drastisch zijn. En ja, die leercurve is de weg, en de weg is het doel.
Verwijderen