De Laatste Week

Over zeilen zonder beginnersfouten. Of toch niet ? Over onverwachte wendingen en leren van je fouten. Over afscheid van het avontuur, en het vooruitzicht op de weemoed van de winter. Maar niet over quantum mechanica.

<< De Saronische Golf < Tussen Storm en Beschutting

Een Laatste Kans op Avontuur

Zaterdag zullen we de oversteek terug naar Olympic Marine maken. Dat betekent dat we vandaag, vrijdag, onze laatste bestemming aandoen. De opties zijn:

• Naar Porto Cheli, voorbij de kustlijn van Spetses, en dan morgen in één lang rak naar Olympic Marine. De weersvoorspellingen zijn gunstig.
• Naar Hydra, in de hoop daar een plaatsje te vinden. Daarbij is doorvaren naar Poros en daar de nacht doorbrengen een degelijk plan B.

Maar de gasten hoorden over Aigina, een eiland in de Saronische Golf, ten noorden van Poros, met gelijknamige havenstad. Dat is weliswaar twee uur verder zeilen voorbij Poros, en Wouter kan op basis van de Griekse pilot moeilijk inschatten of Minke Balaena daar kan aanmeren.

Hoop Vervlogen

We varen naar Hydra, en stellen op die wijze de definitieve beslissing nog even uit. Er staat wel wat wind, uit het westen, en we kunnen de fok bijzetten aan bakboord. Dat zorgt voor meer stabiliteit op de golven, en een extra knoop op de snelheidsmeter.

Het aanzicht van Hydra vanop het water is nog even spectaculair als voorheen. De fok werd ondertussen vlotjes opgerold. Een koud kunstje. Wanneer we de haven binnenvaren zien we welgeteld één vrije plaats.

Valse hoop, zo blijkt al snel. Een aanliggend vrachtschip heeft verschillende kabels gespannen over de vrije plaats. Omdat er ondertussen wel wat wind staat, brengt Wouter de boot vrij snel terug naar open water. Daar varen we verder naar het oosten, weerom op fok, ditmaal aan stuurboord, terug schuin de baai van Hydra over.

Op Ramkoers met Jezelf

Tijdens de oversteek zwelt de wind aan tot 30 kt. Met stevige golven schuin in de rug neemt Wouter het over van de autopilot.

De autopilot doet het goed, maar reageert altijd op de koers van de boot op kompas. Met golven schuin in de rug wordt de boot vaak sterk uit koers geduwd. Het reactieve karakter van de autopilot maakt dat de boot hevig gaat slingeren. Met het roer in de hand kan je echter anticiperen op een aankomende golf, en proactief tegensturen. Het vergt wel wat concentratie, maar als je het goed doet, hou je de boot feilloos op koers.

De omstandigheden zijn pittig. Dit was niet voorspeld. Dus weten we ook niet wat nog komen gaat. De verantwoordelijkheid van het wel en wee van de ganse bemanning komt bij Wouter verpletterend binnen. Een nieuwe emotie, die hij ongetwijfeld al eerder had moeten ervaren, maar die zich nu aandient, onverwacht, en in wezen zonder voorwerp. Kalm blijven, en gedecideerd verder varen. Elk moment nemen op zich, één voor één. De bemanning merkt het niet eens en geniet van het spektakel. En na enige tijd blijkt dat we het ergste achter de rug hebben.

De Crew Beslist

Bij cape Skyli, waar we tussen de eilanden naar het noorden zullen varen, richting Poros, valt de wind grotendeels weg. We rollen de fok zelfs op, om meer vrijheid in vaarrichting te hebben. Eens de zeeëngte tussen de eilanden gepasseerd, komen we in een andere wereld. De zee is vlak, met minimale golven. Er staat een gezapige 12 kt wind, en we zetten de fok terug bij, nog steeds aan stuurboord, halve wind. Daar valt de beslissing, onder druk van de crew, toch door te varen naar Aigina. We varen de haven van Poros door.

Terwijl we de noordlijke baai oversteken, op weg naar open zee, zwelt de wind terug tot achterin de 20 kt.

We spenderen de tijd aan technische verdieping en gebruiken een laat middagmaal.

Na een kleine twee uur varen passeren we Moni, het eiland dat we eerder al eens aandeden, met klooster, Plannen, Parels en Pauwen.

De Pilot Weet de Weg

Terwijl we de westkust van Aigina volgen, wordt de Griekse pilot weer bovengehaald. De haven van Aigina vaar je best langs westelijke zijde binnen, want ten zuiden van de haven liggen ondieptes en zandbanken. Nog anderhalve mijl. We rollen de fok op en we hangen alvast de fenders uit.

Plots ziet Wouter een lichte vlek in het water, drie scheepslengtes vóór de boeg. Hij schakelt de autopilot uit en gooit nog snel het roer om, maar te laat. Zonder een kik te geven komt de boot plots van 6.5 kt tot stilstand. Verdwaasd kijken we elkaar aan.

Bootje aan de Grond

Minke Balaena is vastgelopen op een zandbank. Met de kiel, dus geen problemen met motor en schroef. We proberen de motor vol in achteruit, maar behalve veel lawaai heeft dat geen effect. Ook in deze situatie moeten we kalm blijven.

We overwegen de opties. Eerst even bellen met Nicolas van Fast Sailing. Hij maant ons aan vooral rustig te blijven. “Krijg je water binnen ?”, vraagt hij. Een snelle check in het ruim. Er staat niet meer water dan voorheen. “Ok. Dat is goed nieuws.”, klinkt het aan de lijn. Hij zal een interventie opzetten vanuit Aigina en belt ons later terug.

Terwijl we wachten een sms'je naar Benoit. Een werkende mens mag je niet storen voor een onbenulligheid. We worden onmiddellijk teruggebeld. Vooral kalm blijven, is de eerste raad van Benoit. En vanwaar de wind komt ?

Een zeilboot die vastgelopen is, kan je vaak weer vlot krijgen door de boot zijwaarts te laten hellen, waardoor de kiel opzij, maar ook omhoog komt. Dat kan door middel van een andere boot, die een val zijwaarts meeneemt. Dat kan mogelijk ook door een zeil te heisen, wanneer de wind zijwaarts staat.

De wind staat echter pal op de neus, en de boot ligt kaarsrecht. Terwijl we met Benoit overleggen, draait de boot lichtjes naar stuurboord. Daarna nog wat meer. Daardoor duwt de wind tegen de romp van de boot, en draait die nog meer naar stuurboord. Door de wind, die nu min of meer zijwaarts tegen de romp en de mast duwt, komt de boot lichtjes schuin te liggen, hellend naar stuurboord. “Er komt beweging in !”, roept Wouter nog en legt de telefoon op. De motor, die we nog draaiend hadden, wordt vol in achteruit gezet, en Minke Balaena glijdt achterwaarts uit de benarde situatie weg.

Eerst en vooral voldoende achterwaarts, en dan recht de volle zee in, weg van de ondiepte. We bellen met Nicolas, en die annuleert de interventie die al op touw gezet was. Daarna met Benoit, zodat ook daar de rust kan weerkeren.

Voetjes op de Grond

We varen verder naar Aigina, voldoende ver van de kust, en richten ons pas oostwaarts wanneer we op gelijke hoogte zijn met de havenmond. Bij het naderen zien we echter dat het erg druk is in de haven. In het bijzonder aan de kade met voldoende diepgang. Beroofd van zijn gebruikelijke overmoed, besluit Wouter het plan te annuleren, en terug koers naar Poros te zetten. Er komt geen protest.

We varen de twee uren terug naar Poros, met bij wijlen stevige wind, nog steeds op motor en fok, ditmaal scherp aan de wind, op 30 graden van de schijnbare wind. De omstandigheden zijn vrij stabiel, wat de professor en Rita de gelegenheid geeft het roer in handen te nemen. Weinig overcompensatie. Natuurtalenten.

Wanneer we de haven van Poros binnenvaren, staat er 13 kt zijwind. Het aanmeren verloopt echter zonder problemen. We weten uit het verleden dat de bodem in de haven van Poros niet ongelooflijk veel grip biedt aan het anker. Wanneer de zijwind toeneemt in kracht, en Wouter naar een betere verankering zoekt, vindt hij een meertouw voor de boeg. Privaat staat op het label. Nood breekt wet, en het meertouw wordt gebruikt. Een beetje kort, maar voldoende om de boot aan de voorste klem te fixeren.

De avond wordt afgesloten in restaurant Poseidon, en de goden stellen ons niet teleur. Wanneer we echter terug bij de boot aankomen, blijkt onze laadpaal omgevallen. Controle wijst uit dat alles nog werkt. We krijgen stroom en water. We besluiten de toestand te laten voor wat hij is.

Vermoeid nemen we een laatste drankje aan boord en begeven ons naar bed. De discussie over schuld en boete met de havenautoriteit is voor de volgende ochtend.

Zonder Poeha, Zonder Gedoe

Zaterdag verloopt precies volgens plan. We vertrekken op tijd uit Poros, klaar voor het rak van vijf tot zes uur naar Olympic Marine. De oversteek gebeurt opnieuw op motor en fok, en verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Een handvol keren zijn we genoodzaakt de koers bij te stellen. Goed voor wat afleiding tijdens deze anders vrij monotone tocht.

Ook het aanmeren in Olympic Marine gaat soepel, opnieuw met zijwind, maar onder het waakzame oog van het team van Fast Sailing.

We Reizen om te Leren

We bespreken het incident in Aigina met Nicolas, die ons geruststelt dat je enkel leert uit je fouten, niet uit je successen. Sommigen onder ons zien het iets positiever, maar we hebben zonder twijfel wel wat geleerd.

De post-mortem analyse leert dat de waarschuwing “zandbanken ten zuiden van de haven” in de Griekse pilot ook betrekking kan hebben op het gebied meer dan 3 km ten zuiden van de haven, wanneer je nog een half uur te gaan hebt voor je arriveert. Ook langs de kust varen op autopilot is niet het slimste idee. Zeker niet in Griekenland. En dat we geluk hadden dat het een zandbank was, en geen rotspartij.

Nicolas geeft ons tenslotte nog mee: “Als je de autoriteiten had aangeroepen, was je boot in beslag genomen, en kwam die pas vrij na clearing door een classificatiebureau of een maritiem expert.”. Ruimschoots op tijd.

Een Moeilijk Afscheid

De boot wordt afgespoeld om vuil en zout te verwijderen. We spelen Empty the Fridge, geleerd van Jennifer Schleber, en maken aperitiefhapjes om het doel te bereiken.

De zeilweek wordt, naar goede gewoonte, afgerond in restaurant Kaleo.

Zondag wordt de boot winterklaar gemaakt. Buiten bimini en stormkap demonteren, beschermhoezen over de apparatuur, het roer, de tafels. Binnen de koelkasten leeg en open, de toiletten gereinigd, en alle bedden afgetrokken.

Alle afscheid is moeilijk. Het laatste afscheid altijd nog wat moeilijker. Van hier neemt Fast Sailing het over.