Watergefluister
Over kajuiten, rood en groen. Over water dat zijn weg vindt. Over zekeringen die we niet vinden. Over volle havens en lege stranden. Over geopolitiek in de moderne tijd. Over nieuwe ontdekkingen op bekend terrein.
Groen, Rechts, aan Stuurboord
De komende week zal ons van september tot oktober brengen. Het is ook, volgens actuele planning, de laatste zeilweek van het jaar. We worden vergezeld door François, neef van Ann, en eega Rita. François is professor quantum mechanica. We zullen hem in wat volgt dan ook de professor noemen.
Bij aankomst in Olympic Marine wordt de bagage in de boot geladen, en worden de bedden opgemaakt. Onze gasten kiezen voor de groene kajuit, rechts, aan stuurboord. Gras, weet je wel. Korte zeiltechnische toelichtingen worden gretig veroberd door onze nieuwe gasten. Een technisch publiek ook, duikers, quadders.
Iedereen is moe van de lange reis, dus wordt het diner genuttigd in restaurant Kaleo, het enige restaurant in de haven, en nog steeds warm aanbevolen. De nacht verloopt rustig. En stil. Met uitzondering van de cicade, die na een volle week leegstand nog steeds zijn serenade brengt vanonder het life raft. Neen, niet eenvoudig te vangen of te bevrijden.
Dat zal trouwens de ganse week zo blijven. Wat een zeiler lijden kan.
De Overtocht
We beslissen in overleg weerom koers naar de Saronische golf te zetten. Het weer hebben we niet gekozen. Er wordt meerdere dagen regen aangekondigd, met variabele kansen en steevast enkele uren zon.
We gebruiken het ontbijt bij Gregory’s, en doen inkopen bij MyMarket, voor tweemaal koken aan boord, de professor is kandidaat kok. En ook de nodige tussentijdse versnaperingen. Een zeiler mag geen honger lijden.
Er staat wel wat wind, een tiental knopen. Omdat de vaargeul erg smal is, en de windrichting slecht valt voor het vertrek, vragen we bijstand van een marinero met dinghy. Indien nodig kan deze de boot bijsturen of wegduwen, zoals voorheen al gebeurd is. Ditmaal is zijn aanwezigheid echter al voldoende om onheil te voorkomen.
Bij het vertrek uit de haven manen de omstandigheden aan tot voorzichtigheid. Er staat flink wat wind tussen het eiland Markonisos en Attica, de golven komen zijwaarts, wat de boot doet rollen, en de lucht is dreigend grijs, zoals de foto getuigd. Allen een reddingsvest aan dus.
Zodra Wouter de koers kan bijstellen en de golven achterwaarts komen, worden de fenders alsnog binnen gehaald. We krijgen 8 kt tot 16 kt in de Saronische golf, en hijsen grootzeil en fok. Wanneer de wind mildert, zetten we de motor bij. We halen voortdurend meer dan 7 kt bootsnelheid.
De overtocht is pittig. Vanaf open zee komen de golven uit verschillende richtingen, wat resulteert in een chaotisch schommelen van de boot. Het wordt Ann even te veel, ondanks de vele weken van training die ze ondertussen op haar palmares heeft.
Onder de Waterlijn
Ongeveer een uur voor we in Poros arriveren, weerklinkt in de boot een nerveus gepiep. Bilge water alarm. In het Nederlands: er staat water in het ruim. Met de schakelaar vlakbij het alarm op het navigatiepaneel zetten we meteen de bilge pump aan. De schakelaar licht op, maar dooft weer na een tijdje.
Misschien op zoek gaan naar het water ? Dat is snel gevonden. Onder de tegel onderaan de trap staat 5 cm water, vuil, bruin. Ook onder de aanliggende tegels staat water. Wat de zuiger van de bilge pump betreft, deze staat boven water. Wouter duwt hem onder water en schakelt de bilge pump weer aan. Geen lichtje, geen reactie.
Telefonisch overleg met Fast Sailing. First things first, stelt Nicolas: Is het zoet of zout water. Bij gebrek aan vrijwilligers proeft Wouter van het water. Inderdaad, lees dat nog maar eens.
Het goede nieuws is dat het water niet zout is. Dat betekent dat het geen zeewater is, maar water dat al op de boot aanwezig is. Een lek. De watertank ? Grey water, van de afwas ? Dark water, van de toiletten ?
Wat het ook is, de bilge pump weigert dienst nu. Telefonisch overleg met Dimitris, specialist van de nieuwe 50 van Solaris bij Fast Sailing. De hypothese is dat de zekering van de bilge pump gesprongen is, omdat deze lucht gezogen heeft. Zeker zijn we niet, en ook de zekering blijkt onvindbaar. Op elke boot anders, zo blijkt. Met bekabeling gecentraliseerd op verschillende panelen.
Handmatig het water ruimen, eerst met een bekertje, het laatste restje met een spons. Vier emmers water geeft dat. Enkele ogenblikken later staat er weer 1 cm water. Weerom leegmaken met de spons, weerom een emmer. En weer loopt er water binnen.
Eerst aanmeren in Poros nu. En ondertussen het waterpeil in het ruim in de gaten houden.
Full House
Wanneer we de haven van het prachtige Poros binnenvaren, zit de professor al klaar om het anker te droppen.
De haven zit echter overvol. Vluchtelingen voor het nakende ontij, zo blijkt achteraf. We maken rechtsomkeer aan de andere kant van de haven, voor een tweede scan. Het enthousiasme voor het aanmeren wordt nog groter.
Zonder resultaat echter.
Vooruit Achteruit
We leggen ons dan maar in de baai van Kanali, aan de andere zijde, voor anker. We hebben enkele pogingen nodig, want de boot wil weer niet in achteruit. Een probleem dat we nog kennen van Reizen in Ruimte en Tijd, en dat nog op zijn oplossing wacht.
Het water in het ruim lijkt niet verder te stijgen dan 1 cm.
Elk nadeel heeft zijn voordeel. We kunnen niet aanmeren aan de kade, maar we kunnen zwemmen. En we kunnen wel Banos bellen voor een lift naar restaurant Kanali. Zo gezegd, zo gedaan, maar Banos is twee dagen naar Athene, voor de verjaardag van zijn zonen.
Zo gebeurt het dat de professor de eerste avond al aan de slag moet om ons culinair uit de nood te helpen. Pasta met zalm wordt het, verrijkt met spinazie, tomaat, en een handvol smaakmakers. Hij kan altijd nog kok worden.
De nacht brengt relatief rustig weer, maar de wind legt de boot regelmatig evenwijdig met de golven. Kleine golven, maar met resonantie goed voor grote schommelingen.
Een Nieuwe Dag
De volgende ochtend verschijnen de protagonisten één voor één aan dek. Rita heeft slecht geslapen.
Naar goede traditie begint de dag met een zwembeurt.
Het ontbijt brengt yoghurt met vers fruit en granola. De dag kan al niet meer stuk.
Geopolitiek Intermezzo
Zoals gebruikelijk in deze baai wordt het ontbijt opgefleurd door trompetgeschal. Ditmaal vindt er zowaar een militaire demonstratie plaats op het paradeplein, met honderden soldaten. Nog groter is de verrassing wanneer Ann stelt dat het een Russische kazerne is. Dat verdient enige uitleg.
Na de Griekse onafhankelijkheid in 1820 was Griekenland nog klein, zwak en omringd door grootmachten met belangen in de oostelijke Middellandse Zee, zoals het Ottomaanse Rijk, Rusland, Frankrijk, en Groot-Brittannië. De laatste drie hielpen Griekenland onafhankelijk worden, maar bleven daarna invloed uitoefenen. De Britten in Korfoe, de Fransen bij Nafplion, en de Russen op Poros. Tot vandaag wordt de kazerne in Poros gebruikt voor militaire ceremonies, officiële presentaties, en opleidingsactiviteiten. Nu door het Griekse leger, weliswaar.
We halen het anker op. Dat verloopt moeilijk, omdat we elkaar niet horen door het kabaal van de kazerne. Daarna varen we naar de haven van Poros.
Open Door
In de haven van Poros is er plaats te over nu, en we meren aan op onze ondertussen vaste stek, voor restaurant Serenita. Een beetje meer zuidwaarts echter, aan een laadpaal die wel werkt. Geen helpers op de kade ? Dan maar zelf aan de slag.
Het aanlegmanoeuver verloopt alsof Rita en de professor dit al jaren doen. Dat wordt bezegeld met een lunch in Serenita.
We besluiten de dag in Poros door te brengen, en nog een nacht te blijven. Dat geeft Rita en de professor de kans Poros te verkennen. Zo laten we het ergste regenweer ook voorbij trekken.
De wandeling door de hoger gelegen steegjes van Poros brengt prachtige vergezichten, postkaartwaardig.
Keuvelend De Nacht In
Minke Balaena heeft veel beziens in de haven. Een Fin komt ons toevertrouwen dat we waarschijnlijk de mooiste boot in heel de haven hebben. Enkele Belgen ook, waaronder Dirk en Joëlle, met boot Tenace, van X-Yachts.
Zij bevelen restaurant Apagio aan, omwille van de ceviche. Met voldoende geloofwaardigheid om ons van onze vaste gewoontes te laten afwijken. En de ceviche is inderdaad overheerlijk.
Voor we de nacht in gaan toch nog even de waterstand in het ruim controleren. Geen verandering. Dancing Malibu blijft gesloten, tot genoegen. De cicade heerst over de nacht.
Reacties
Een reactie posten