Luisteren naar de Wind

Over meegeven en meebewegen. Over vele zeemijlen in een oogwenk. Over drummen op de mast, fluitende stagen en krekelzang. Over tempels, kerken en theaters. Over samen. Over de reis die ons verandert.

<< De Saronische Golf < Averechts en Onverwacht Watergefluister > De Laatste Week >>

Bange Kameleon

De windapps bevestigen vier dagen van sterke wind over de zeeën rond Attica, vanaf donderdag tot en met zondag. Omstandigheden die we wellicht kunnen trotseren, maar die we niet willen opzoeken. Het kameleonprincipe regeert, zoals toegelicht in Kameleons op Maidentrip. Het besluit vroeger naar Olympic te varen wordt door de ganse groep gedragen.

Wouter Groet ‘s Morgens de Dingen

Woensdag is Wouter eerst op. Koffie aan dek, nog nat van de ochtenddauw, blauw blauw. Glanzende parels op het canvas van bimini en stormkap spelen met de ochtendzon, plon plon.

Een magisch moment om de dag te taxeren. Denken aan alles en niets.

Tschüss, Berlin

Er wordt allicht gezwommen voor het vertrek, en ontbeten. We nemen wuivend en roepend afscheid van onze Berlijnse vrienden, en voor we daadwerkelijk de baai van Porto Cheli verlaten, maken we nog een rondje sightseeing in de baai, die veel groter is dan de arm waar wij voor anker gingen.

Daardoor vertrekken we toch nog enigszins laat, gegeven het lange traject voorzien voor vandaag.

Ironisch genoeg staat er voorlopig weinig wind. We varen op motor en steken de straat tussen het vasteland en Spetses schuin over, om zo de kustlijn van Spetses van dichtbij te bekijken. Ditmaal is Tom stuurman van dienst.

Minder spektakel voor de kust van Spetses dan met de vorige crew, zoals verteld in Problemen Komen met Tien.

Een Knoop Gewonnen

Vanuit Spetses kan je bijna in rechte lijn naar de kaap van Sounion varen, langs de beschutte zijde van het eiland Hydra, en dwars de Saronische golf over. Acht uur zal dat nemen, zoals eerder berekend.

Hoewel niet krachtig, staat de windrichting wel goed, meanderend tussen de 30 en de 50 graden van de boeg aan stuurboordzijde. Apparent wind angle (AWA), heet dat, tegenover true wind angle (TWA). De electronica geeft al sinds gisteren gelijke waarden voor beide, wat betekent dat de impeller die de speed over water (SOW) meet weer vastzit.

Met enig risico op herhaling:

• AWA - Apparent Wind Angle - De hoek waaronder de wind lijkt te komen ten opzichte van de boeg van de boot, gemeten met de snelheid van de boot erbij.
• TWA - True Wind Angle - De hoek waaronder de echte wind (zonder bootsnelheid) invalt ten opzichte van de boeg van de boot.
• SOW - Speed Over Water - De snelheid van de boot ten opzichte van het water eronder, meestal gemeten met een impeller.
• Een impeller is een klein schoepenwieltje dat in contact staat met het water en meet hoe snel dat water langs de romp stroomt. Het meet dus de SOW.

Het vergt wat eenvoudige rekenkunde om de TWA te berekenen uit de AWA, die we kunnen meten. Echter, als de impeller niet werkt, is de SOW niet beschikbaar, en wordt aangenomen dat de boot stilstaat. In dat geval zijn AWA en TWA gelijk, hoewel de boot in werkelijkheid flink vaart kan hebben.

Terug naar de boot. We besluiten de fok te hijsen, en krijgen daarmee een extra duwtje van ½ kt tot 1 kt, afhankelijk van de hoek van de wind en de windsterkte. Op het ganse traject zal dat uiteindelijk een verschil van meer dan één uur geven.

Time Flies when you’re having Fun

We passeren op dit traject ook de stad Hydra, uiteraard. Ditmaal wel even vertragen en een kijkje nemen, maar niet binnenvaren. Die luxe hebben we deze ochtend verspeeld.

We arriveren rond 18u aan Olympic Marine. Het lijkt alsof we nog maar net vertrokken zijn. Even afstemmen met de havenmeester over de marifoon: “Olympic Marine, Olympic Marine, Olympic Marine. This is Minke Balaena, Minke Balaena, Minke Balaena. Requesting entrance for mooring on pier 3, berth 68.”. En dan wachten op confirmatie.

Een Foutloos Parcours

Enkele minuten later komt een marinero met een rib ons de weg wijzen. En assisteren. De marinero zal ingrijpen met de rib en de boot wegduwen mocht hij de verkeerde kant opgaan. Er staat flink wat wind, maar de crew voert het manoeuver naadloos uit. De rib moet nergens ingrijpen. “Splendid” horen we de marinero zeggen.

De boot wordt stevig opgespannen met de trossen voor en achter, in voorbreiding voor het aankomend ontij. Ja, Olympic Marine is een uitzondering in Griekenland. Geen anker nodig in de haven, want er zijn meertouwen voor de boeg. De vaargeulen zijn trouwens veel te smal om aan te meren met anker.

Het diner wordt genuttigd in restaurant Kaleo, beter bij elk bezoek.

Met de nacht valt een betoverende rust over de haven. Alsof de elementen zich voorbereiden op wat komen gaat. Enkel een luide krekel, dichtbij maar onvindbaar, breekt de stilte, tot irritatie van de slechte slapers.

De Meltemi Slaat Toe

In de loop van de nacht komt de Meltemi stevig opzetten. Omstreeks 2u30 wordt Wouter wakker van de geluiden van de storm. Hij staat op om het dek te inspecteren. Touwen tikken ritmisch tegen de mast, omzoomd door het fluiten van de wind om de stagen. Opspattend water wordt meters ver meegenomen en brengt de zilte smaak van de zee tot in de mond.

De bimini staat te rammelen en wordt opgespannen met touw op de winches. De passerelle, die we netjes verticaal hadden gezet, is naar binnen gekanteld en leunt nu op een enkel scharnierpunt, speelbal van de wind. Wouter demonteert de passerelle en vouwt deze netjes op. De fenders mogen best wat hoger. Na een half uurtje uitwaaien oogt de brits weer wat aantrekkelijker, en wordt de nachtrust hernomen.

De volgende ochtend blijkt dat Wouter niet de enige was. Ook Tom en Leen zijn aan dek geweest om een aantal spullen op te ruimen. Merkwaardig genoeg was dat nooit tesamen.

Poseidon Revisited

Zo komt een deel van de crew donderdagochtend met kleine oogjes aan dek. We gebruiken het ontijt bij Gregory’s in de haven.

We nemen ons voor de volgende drie dagen nuttig te besteden en nemen voor vandaag alvast de taxi naar Poseidon. De perfecte locatie voor panoramische foto’s.

Na het bezoek aan de tempel wandelen we naar de baai ten zuiden van Poseidon, zoals we dat eerder al deden, waarvan verslag in Sailing, At Last. De dappersten onder ons wagen zich weerom in het water.

Het diner wordt weerom genuttigd in Lavrio. Voor de afwisseling kiezen we een kleiner restaurant, even buiten het centrum, eveneens met goede commentaren op sociale media, restaurant Psarou.

Om de sceptici te counteren, het eten is voorteffelijk. Vooral dolmas en tong in kataifi met zoetzure saus vallen erg in de smaak.

De nacht voltrekt zich zoals de voorgaande, inclusief krekel. Af en toe iemand aan boord om boot en inboedel te checken.

Tricolorepeper

Ook vrijdag is Wouter als eerste op. De koffie- en kruidenkast puilt uit. Op zoek naar rode peperbolletjes, onvindbaar, kocht Leen gemengde peper, zwart, wit en rood door elkaar. Om het aantal kruidenpotjes te verminderen begint Wouter deze peperbolletjes te sorteren, met een knipoog naar wat komen gaat.

Het duurt niet lang of Tom is op. Hij stelt spontaan voor te helpen met het sorteren. Wanneer ook Marc het team vervoegt, ziet Wouter zijn kans schoon en knijpt er tussenuit. Tom ruikt onraad, maar het kwaad is geschied. De fuik trekt zich dicht.

Stemmen uit de Oudheid

De dag wordt gevuld met een uitstap naar het amfitheater van Thorikos, een wandeling door de haven van Lavrio, en een verplicht nummertje shoppen.

Het amfitheater is één van de oudste stenen theaters van Griekenland, gebouwd rond de zesde eeuw voor Christus. Opvallend door zijn elliptische vorm, wijkt het af van de latere ronde theaters en toont het de overgang van houten tribunes naar permanente stenen constructies. Merkwaardige planten vervolledigen het tafereel.

Het theater lag in het oude mijnstadje Thorikos, waar de zilvermijnen van Lavrio het leven bepaalden, en diende zowel voor dramatische uitvoeringen als mogelijk voor gemeenschapsvergaderingen, waardoor het een sociaal en cultureel middelpunt was. Vanuit de tribunes bood het een weids uitzicht over de baai van Lavrio.

Kliekjes van de Week

De havenactiviteiten in Lavrio zijn divers. Ze bieden een bont schouwspel van zeil- en motorjachten, vissersboten, industriële schepen en ferries.

Leen vindt een kerkje met een prachtig uitzicht op Google Maps, dus allen daarheen. Wanneer we daar aankomen blijkt er enkel een vuurtoren te staan, faros Lavriou.

Algemene ontgoocheling. Om de situatie te redden vindt Marc onderweg toch nog iets wat op een kerk lijkt.

Bij het shoppen aan toerist traps geen gebrek. De toeristen onder ons laten zich dan ook gretig vangen. De Griekse bakker was toch het hoogtepunt, volgens ondergetekende.

Zaterdag trekken de ex-collega’s naar een strand in de buurt. Door de beschutting van de bergen is het daar goed toeven, ondanks de felle wind.

Ann en Wouter blijven op de boot. Foto’s verwerken en de blog bijwerken.

Ondeelbaar Afscheid

‘s Avonds trakteren de ex-collega’s een diner in Lavrio bij restaurant Pezodromos, een waardig afscheid, erg gewaardeerd.

De week eindigt met het afspoelen en opruimen van de boot. De onvindbare krekel wordt uiteindelijk gelocaliseerd, in de kamer voor de life raft. Het blijkt een cicade te zijn, met een eindeloze zang van onnavolgbare muziek, ondeelbaar in een ritme dat geen roofdier of seizoen volgt.

De zomercicade (Cicada orni) is in Griekenland de meest gehoorde soort. Mannetjes laten in de hete maanden hun aanhoudende, raspende zang klinken door trillingen met speciale tymbalen in hun achterlijf. Ze leven bovengronds slechts enkele weken, maar brengen jaren als larve onder de grond door. In de Verenigde Staten bestaan er daarnaast de zogeheten periodieke cicaden (Magicicada), die beroemd zijn om hun levenscyclus van 13 of 17 jaar, priemgetallen die biologen interpreteren als een strategie om roofdieren te ontwijken, omdat zulke intervallen zelden samenvallen met de voortplantingscycli van natuurlijke vijanden.

Op het dek worden alle baches netjes geplaatst ter bescherming van de apparatuur. Binnenin, de koelkasten leeg en open, batterijen opgeladen, de voeding losgekoppeld, de watertank bijgevuld, en alle zekeringen uit. Voldoende maatregelen voor een weekje rust. Het afscheid is warm, maar weemoedig. Maandag wacht de cultuurschok.