Storm, Steigers en Stalen Zenuwen

Over een paradijs zonder toegang. Over naar plan B. Over plotse storm en onhandige Ieren. Over Gordiaanse knopen. En vooral over louterende ervaringen.

Op naar Hydra

Woensdag. Het plan is naar Hydra te varen, op motor weliswaar, en daar te trachten aan te meren. Als dat niet lukt, een dik uur doorvaren naar Ermioni, om dan met een ferry tot in Hydra te geraken. Hydra zelf is immers piepklein en immens druk.

Enkele typische Griekse gebakjes die we de vorige dag kochten in een lokale bakkerij vormen het ontbijt, zoals kataifi, baklava en bougatsa. Vervolgens zetten we koers naar Hydra, over zee ongeveer 12 NM verwijderd van Poros.

Hydra is een schilderachtig stadje op het gelijknamige eiland. Het speelde een belangrijke rol tijdens de Griekse onafhankelijkheidsoorlog tegen het Ottomaanse Rijk in begin 19de eeuw. Dankzij een sterke handelsvloot werd het eiland een centrum van maritieme macht en welvaart. Veel van de rijkdom uit die tijd is nog zichtbaar in de elegante gebouwen en musea.

Wanneer we Hydra naderen, roept Wouter de haven op over de marifoon om een plekje te vragen: “Hydra, Hydra, Hydra. This is Minke Balaena, Minke Balaena, Minke Balaena. Requesting a place to moor.”.

Tot onze verrassing krijgen we antwoord: “Minke Balaena. This is a public harbour. No need to call.”. Ok, dat is nieuw. We beschouwen het als een invitatie om een kijkje te nemen.

Een Havenrondvaart

Als we de haven binnenvaren, blijkt het daar inderdaad erg druk te zijn. Zonder de verwachting een plekje te vinden om aan te meren, maken we een fotorondje in de haven tussen ferries, catamarans en motorjachten.

Het is werkelijk erg krap met zo veel boten tegelijkertijd actief in de haven. We gebruiken motor en trusters om de minutieuze navigatie tot een goed einde te brengen. Wouter hoort een scherp gefluit. Dat blijkt afkomstig van de havenmeester, op de kade. Hij gebaart dat we de haven moeten verlaten, en wel onmiddellijk. Zo genuanceerd kan een gebaar nu éénmaal zijn. Wouter steekt een vriendschappelijke hand op en volgt dan de instructie op.

Een Beschutte Aanlegplaats

We proberen nog even te ankeren in Mandraki, een baai even ten noorden van Hydra, vanwaar kleine motorbootjes naar Hydra varen. Aanleggen in de baai gebeurt echter steevast aan de rotsen.

Michel, vriend van Michael en Daphne, met twintig jaar zeilervaring in Griekenland, vertelde ons dat het in Griekenland gebruikelijk is aan de rotsen aan te meren, in combinatie met het anker, omdat de hellingen onder water vaak te steil zijn om enkel op anker vast te liggen.

We hebben de daarvoor gebruikte drijvende meertouwen wel besteld, maar nog niet aan boord. En we hebben een gebrek aan expertise. Hoewel er plaats is, wordt Mandraki niet weerhouden als optie.

Activatie Plan B

Op naar Ermioni dan maar, weerom zo’n 12 NM verder.

Terwijl we Ermioni naderen, wordt het weer slechter. We zien de wolken verzamelen boven het land, en de regen bij bakken vallen.

Gelukkig blijft het onheil voorlopig aan land en bereiken we Ermioni droog. We richten ons op de kademuur ten zuiden van de stad, buiten de haven, omdat de haven onvoldoende diepgang heeft voor Minke Balaena. We meren weerom aan op Meditterraanse wijze met anker, tussen enkele andere boten. Weerom zonder problemen. Naarmate de namiddag vordert, worden de vrije plaatsen opgevuld.

We genieten een late lunch in restaurant Spirandreas, aan de andere kant van het stadje, op aanraden van de social media.

Wandelen bij Stormweer

Na de lunch kuieren we door de steegjes terug naar de boot.

Het gezelschap heeft een kerk en een windmolen opgemerkt aan de andere zijde van de haven en maakt zich op om daarheen te wandelen. Wouter is moe en blijft alleen aan boord. Hij maakt zich op om een tukje te doen.

De wandeling begint goed, en levert mooie plaatjes op.

Het begint echter te regenen. Wanneer de wandelaars het verste punt van de wandeling bereiken, worden ze uitgeregend. Voorbode van de opkomende storm.

Oh! Okeanis

Ondertussen wordt Wouter in de haven wakker van de regen, die ondanks de bimini zijn voeten kietelt. Het zeiljacht aan stuurboordzijde wordt door de wind tegen de kade geduwd. De ankerketting is vermoedelijk te kort uitgelaten en het anker is losgekomen.

De weersomstandigheden zijn ondertussen van dien aard dat opnieuw aanmeren erg lastig zou zijn. Toch kiest de Ierse eigenaar precies dat te doen. Wouter ziet met lede ogen aan hoe het jacht uitvaart, en onmiddellijk door de wind wordt gegrepen. Duwen doen we met z’n allen, maar dat kan niet verhinderen dat het jacht met z’n 20 ton stevig tegen Minke Balaena aanschuurt bij het verlaten van z’n plaats.

Een meterslange kras op de boeg van Minke Balaena is het resultaat.

Oh! Oh! Okeanis

Tot overmaat van ramp wil de Ierse crew ook weer dezelfde plek innemen. Ze gooien het anker uit om opnieuw aan te meren. Dat mislukt, en ze halen het anker terug op. En ja, daarmee nemen ze het anker van Minke Balaena mee.

Geschreeuw om dat anker zo ver mogelijk te droppen gaat verloren in de storm. De Ieren zijn enkel met zichzelf bezig nu. Het anker van Minke Balaena valt terug in zee, zonder grip. Op zijn beurt wordt Minke Balaena nu door de wind met het achtersteven tegen de kademuur geduwd. Gelukkig werden achteraan de gebruikelijke twee bolfenders voorzien.

Wouter is alleen op de boot, en kan weinig beginnen. Hij kan zeker niet uitvaren, maar belt Frank en vraagt de crew zo snel mogelijk terug te komen.

Kalmte Kan Je Redden

Nicos, de Griekse schipper die met een catamaran aan bakboord ligt, houdt het hoofd koel, en maant Wouter aan hetzelfde te doen. “Zet je motor vol in vooruit !”, zegt de man. Inderdaad, dat trekt Minke Balaena weg van de kade, door de meertouwen aan het achtersteven loodrecht op de kademuur, zodat hij op zijn beurt niet tegen andere vaartuigen botst of duwt. Nicos zelf heeft eveneens de motoren van de catamaran in werking gesteld en vooruit gezet, bij wijze van voorzorg. We hebben tijd gekocht. De situatie blijft acuut, maar is op dit ogenblik wel onder controle.

De havenmeester passeert, en stelt iedereen gerust. De man kan ook niets meer doen dan afwachten. Frank komt na een kwartiertje terug bij de boot aangerend. De meisjes lopen ondertussen verloren in de steegjes van Ermioni.

We zien de Ierse schipper lateraal aanmeren aan een schuine kade een eindje verderop, waar de windrichting ten opzichte van de kade gunstiger speelt om aan te meren. Frank gaat erheen om de identiteit van boot en schipper te bemachtigen. Peter, zo blijkt de schipper te heten, is diep beschaamd en zal alle schade vergoeden.

Een Gordiaanse Knoop

De finale oplossing voor onze situatie is afmeren en weer aanmeren, maar de storm verhindert zo’n manoeuver. Nicos vermoedt ook dat de ankerketting van Minke Balaena nu de zijne kruist. Bij het ophalen van het anker is de kans groot dat we het anker van de catamaran op zijn beurt lostrekken.

Gelukkig waarschuwde diezelfde Michel van de drijvende meertouwen ons ook voor het probleem van ankers en ankerkettingen in de knoop. Dankjewel Michel. En gelukkig hebben we zijn advies gevolgd en een kettingklauw aangeschaft, onontbeerlijk om dergelijke problemen te lijf te gaan. Tenminste, als je weet hoe die te gebruiken.

Op nauwkeurige instructie van Nicos halen Frank en Wouter het anker van Minke Balaena op. Inderdaad, ze tillen daarmee de ankerketting van de catamaran uit het water. Met behulp van de ankerklauw wordt de boel ontward, en kan de ankerketting van de catamaran weer in het water gedropt worden. Omdat de catamaran tot wel 70 m ketting had neergelaten, kan de ketting weer aangespannen worden en behoudt het anker zijn grip. Eentje om te onthouden.

Op naar Herstel

Na een half uur gaat de wind even snel weer liggen als hij opkwam. Er rest nog een beetje zijwind, maar Nico vertelt ons hoe we in deze omstandigheden kunnen aanmeren. De belangrijkste punten zijn:

• Het anker zo ver mogelijk uitgooien, en daarbij de distance to destination (DTD) van de GPS gebruiken om de afstand tot de kade in te schatten.
• Bij het achteruit varen naar de kade niet op je plaats mikken, maar op de boot aan loefzijde. Pas op het laatste moment laat je de boot dan verleien naar de correcte plaats.

Het manoeuver verloopt wat rommelig, maar we scoren op deze twee punten, en krijgen Minke Balaena weer netjes aangemeerd op dezelfde plek.

Eind Goed, Al Goed

De meisjes hebben ondertussen ook weer de bende vervoegd. Eens opgedroogd en bekomen van de stress gunnen we ons een gepast diner. Jawel, bij Spirandreas.

Dat bezoekje aan Hydra met de ferry zijn we helemaal vergeten.