De Laatste Tussenstop

Twee dagen resten om de trip naar Split af te ronden. Het afscheid van Kroatië nadert. We beslissen de planning te laten voor wat ze is en richten ons op Kaprije, op aanraden van de locals. Met minachting voor onze handicap winnen we nog een wedstrijdje tegen onszelf.

Een Gratis Optie

We zijn woensdagochtend. Het is een winderige nacht geweest, met veel zoemende lijnen. Het kloppen van deze lijnen tegen de mast hadden we op onze boot naar goede gewoonte verholpen, en rondom ons liggen ook veel motorboten, zonder mast, zonder lijnen, zonder kloppen. De ochtend zelf dient zich echter rustig aan. Blauwe lucht, niet al te veel wind in de marina.

We staan voor de eerste keer stil bij de muziekinstallatie aan boord. Niet besteld, wel geleverd. En het is duurder voor Solaris deze te verwijderen en de gaten op te vullen, dan ze gewoon te laten staan.

Het blijkt een moderne installatie te zijn, met verschillende zones, leefruimte, master cabine, guest cabins, buiten … Ook te bedienen met Bluetooth, inclusief streaming vanop de smart phone.

We snuisteren even door de playlist. Uit de boxen klinken de weemoedige tonen van 1000 soldaten, Willem Vermandere. Enigszins toepasselijk, want vanaf het binnenkomen van Kroatië ben ik me de ganse tijd latent bewust dat dit vrij recent nog oorlogsgebied was.

De Planning Verlaten

Met twee dagen achterstand op de planning resten ons nog twee zeildagen om Split te bereiken, wat het uiteindelijke doel is van deze trip. Daardoor moeten we de marina’s opgenomen in de planning voor een andere keer laten. Vergeet Marina Dalmacija, Marina Kornati, Marina Hramina, Marina Vodice, Marina Mandalina en Marina Skradin.

Op advies van een crew member van het aanliggende motorjacht “Black Pearl” richten we ons vandaag op Marina Kaprije, als laatste tussenstop voor Split.

Kaprije is de enige nederzetting op een eiland met dezelfde naam. Het eiland is één van de grootste van de archipel van Sibenik. Kaprije is een zeldzame oase vol met schone lucht, volgens de advertenties. En het eiland is autovrij. Enkel wat elektrische scooters en driewielers.

Heimelijke Competitie

We varen buiten op motor en merken al snel dat de wind erg wisselvallig is, met stoten tot 20 kn. Geen weer voor de gennaker. We ontrollen de fok, maar gereefd, omwille van de windstoten, en varen zo het zeekanaal tussen Ugljan en het vasteland uit.

Geleidelijk lijkt de wind stabieler te worden. Daarom niet minder, en zeker niet warmer. We ontrollen de fok helemaal en maken een behoorlijk tempo. In de verte voor ons zien we een zeiljacht op dezelfde koers, Duitser, grootzeil en fok gereefd, waarop we langzaam terrein winnen.

Het viel me tijdens de trainingen deze zomer al op dat het tussen zeilers eigenlijk altijd wedstrijd is. Wanneer we dichterbij komen, blijkt het een 40-footer te zijn, met enkele bestuurder. We geven hem de onder zeilers gebruikelijk arm, en stomen door. We halen 8 kn op fok alleen.

Warme Jugo, Koude Bora

Ondanks het gebrek aan balans in de zeilen, ligt de boot nog steeds erg stabiel. De Bora brengt echter duidelijk koelere lucht. We kleden ons zoals je dat op de Noordzee zou doen, water- en winddicht. Wat een contrast met de vorige dagen.

Kroatië bezit één van de meest grillige kusten ter wereld. Het land telt, afhankelijk van de bron, 1246 eilanden. Als we om ons heen kijken, zien we tientallen eilanden. Vanop het zeeoppervlak is dit echter moeilijk te vatten op foto. Veel zee, veel lucht, en alle eilanden samen een dun streepje. Soms varen we 20m van de kust en geeft de boot een diepte van 80m aan.

Aanmeren in Kaprije

We kunnen doorvaren op fok tot in Kaprije, en leggen aan aan de enige steiger van de marina. Hoewel we geen buur hebben aan stuurboord, zorgt de zijwind toch voor wat problemen. Het is moeilijk de boot recht te krijgen, dat is, loodrecht op de steiger, zelfs na het opspannen van de lijnen aan de boeg. Enige reflectie na de feiten leert ons dat we de boot recht leggen met de motor, waarbij de meertouwen achteraan opgespannen worden, en niet met behulp van de zijwaartse trusters. Dat stond ook al in de instructie voor aanmeren op Mediterraanse wijze.

Zoals gezegd. De kleinste marina die we tot op heden bezochten. Eén steiger, één winkeltje, en een handvol restaurants, de meeste gesloten wegens te vroeg in het seizoen. Eéntje wou wel open doen als we aangaven wat we precies wilde eten, de volgende dag, dan kon hij de nodige inkopen doen. Pitoresk, maar wij hebben die tijd niet. Pizza-grill dan maar.