Op Naar Bonifacio

Over het vertrek uit de Maddalena archipel, de oversteek van de straat van Bonifacio en de aankomst in Bonifacio. Over uitdagende omstandigheden en de beleving door de bemanning.

Vasthouden en Loslaten

Cala Portese houdt woord. Ook de derde nacht verloopt zonder noemenswaardige incidenten. Ann heeft twee nachten wakker gelegen uit bezorgdheid dat het anker het zou begeven. Maar het vertrouwen is gegroeid. De derde nacht ligt ze wakker uit vrees dat we het anker niet meer los zouden krijgen.

De wind is nu ook teruggevallen tot een aangenaam niveau, en wanneer we goed en wel aan dek zijn, komen de eerste nieuwe boten al toe. Nog even zwemmen, dan de boot zeilklaar maken, en vertrekken. Het anker, na bijna drie etmalen stug aan de bodem te zijn gekluisterd, krijgen we zonder al te veel moeite terug los.

De Maddalena Archipel

Cala Portese behoort tot Isola Caprera, zelf onderdeel van de Archipelago di la Maddalena. Naast Caprera, het meest zuidelijke eiland, maken ook Isola Santo Stefano, Isola Maddalena, het grootste eiland, Isola Spargi, Isola Budelli, Isola Santa Maria, Isola Razzoli en nog meerdere kleinere eilandjes deel uit van de archipel.

Deze eilanden moeten we allen voorbij vooraleer we aan de oversteek naar Corsica kunnen beginnen. Omdat er toch nog 20 kn wind staat, besluiten we tussen mainland Sardinië en de archipel te varen, en de confrontatie met open zee zo nog even uit te stellen.

We willen het traject al zeilend afleggen, ook al hebben we de noordwestelijke wind wel grotendeels tegen. We hebben er de tijd voor. Het wordt opkruisen tussen de eilanden, met druk verkeer, zowel professioneel als pleziervaart. Een leuke oefening met ons gebruiksvriendelijke zeilplan. De navigatiesoftware tekent het afgelegde traject netjes op de kaart, met onze excuses voor het Moirépatroon.

Wat opkruisen precies inhoudt, hebben we al eens toegelicht in de post Jugo en Bora. Het gebruiksvriendelijke zeilplan helpt ons in dit geval omdat we een keerfok hebben.

Een keerfok is een fok die voor de mast blijft, waarbij de schoot op een overloop is vastgezet. De overloop kan met een wagentje op een rail vrij bewegen van bakboord naar stuurboord en terug. Wanneer men overstag gaat, zijn bijgevolg geen handelingen nodig om de fok aan de andere zijde van de boot te krijgen.

Zelfs tussen de eilanden krijgen we 20 kn wind te verwerken, wat aanleiding geeft tot sportief zeilen op grootzeil en fok, met snelheden tot boven de 8 kn.

Een Korte Oversteek

Zodra we Isola Sparga voorbij zijn, met vizier op open zee, worden de golven hoger, en wordt de wind nog wat krachtiger. We besluiten, wijselijk, zo zal blijken, het grootzeil te strijken en enkel op fok verder te varen. We haalden eerder immers al 8 kn op fok alleen, zoals verteld in de post De Laatste Tussenstop.

Het grootzeil strijken in deze omstandigheden is best sportief, zeker met de historiek aan problemen aangaande, en we gebruiken alle handen aan boord. Het manoeuver lukt wonderwel, maar voor arme Ann is dit echter de druppel. Zeeziekte slaat hard toe. Ann verdwijnt onder dek, en Elke en Wouter zeilen noodgedwongen alleen verder.

Ondertussen worden de golven hoger en hoger. Regelmatig passeren er kanjers van 4 meter. Gelukkig zijn de golfdalen vrij breed, waardoor de boot niet gaat stampen, maar meestal vrij rustig van de golf afglijdt. Bewegen doet het wel, tot leed van de zeezieken. Ook Elke moet nu opletten om niet onderuit te gaan.

De windrichting is nog steeds ongunstig voor het resterende traject naar Bonifacio, waardoor we nog steeds moeten opkruisen. Om het traject zo snel mogelijk af te leggen, besluiten we ook de fok te strijken en op motor verder te varen. Vijf mijl te gaan, over een uurtje kunnen we in de haven zijn.

Iemand die al eens gezeild heeft, vergeeft ons ongetwijfeld dat we geen foto’s genomen hebben tijdens dit deel van het traject.

De Baai van Bonifacio

Maar o zo zoet is de beloning wanneer we éénmaal Bonifacio bereiken. Al van in de baai van Bonifacio kondigt het spektakel zich aan, met het oude stadsdeel dat hoog op de rotsen boven de zee uitsteekt.

Dit tafereel is door de eeuwen heen aanschouwd door Romeinen, Vandalen, Byzantijnen, Germanen, Franken, Moren en Saracenen, allen daar om de stad in te lijven, vaak met succes.

De Kloof van Bonifacio

Om de haven te bereiken varen we een kloof binnen. De loodrechte rotswanden doen denken aan een Noorse fjord. De zee heeft merkwaardige uithollingen gemaakt in het krijtgesteente van de rotswanden.

Achter ons een groot motorjacht, maar dat moet lekker aanschuiven. Het gaat hier één voor één.

De Haven van Bonifacio

Na een paar honderd meter komen we in de haven, die zich uitstrekt tot het einde van de kloof, in totaal ongeveer een kilometer lang.

Enkele marinero’s komen helpen in motorbootjes, maar toch slagen we erin bij het achterwaarts aanleggen met de kiel onder het meertouw van een andere boot te komen. Aan erg lage snelheid, dus even terug vooruit en opnieuw proberen.

Eens aangemeerd genieten we van een rustige avond. De zieken krijgen tijd om te bekomen, en dat is goed.

Bonifacio

Aan de haven, vlak bij het water, bevindt zich het nieuwe deel van Bonifacio. Het oude stadsdeel bevindt zich 80 meter boven het water, op de landtong die de kloof scheidt van de open zee.

Bonifacio is een typisch Mediterraans stadje, met z’n vele smalle straatjes, een doolhof van overkapte gangen, arcades en dicht tegen elkaar liggende huizen. Erg toeristisch ook, en vol bedrijvigheid.

Op verschillende plaatsen hebben we een fantastisch uitzicht op de baai. En naar goede gewoonte zijn er ook nog wel wat spectaculaire artefacten te bewonderen.

Een vijfmaster lijkt erg op degene die we eerder zagen in Kroatië, zoals verteld in Sterren en Dolfijnen, maar het is toch niet dezelfde, denken we. Wie weet beter ?

En ook de afdaling terug naar de haven levert mooie plaatjes op, in het bijzonder van de boot.

We blijven enkele dagen in Bonifacio om de stad grondig te verkennen. De kade in de haven is erg gezellig en er valt veel te beleven. We praten ook vaak met andere boaties, want er is veel interesse in onze boot. En elke dag valt er wel een nieuw superjacht te bewonderen.

Zaterdag wordt de crew aangevuld met Lore en Robbe.

De Moraal

Achteraf bekeken hadden we misschien een dagje langer moeten uitzitten in Cala Portese, om de Middellandse zee de tijd te geven te kalmeren na het wegvallen van de Mistral. En ook het pilletje niet vergeten, want misschien wat overmoedig dat niet te nemen na vier dagen symptoomvrij te zijn.