Where is my Beautiful Wife ?

Over het tweede, kortere deel van het traject, van Crotone naar Catanië. Over voor- en tegenspoed, en de mentale weerstand om deze te overwinnen. Over samen tegen de elementen. Over nieuwe vriendschappen. En over thuiskomen ...

Rustdag

In Crotone, geboortestad van Pythagoras, nemen we een welverdiende rustdag. Het is prachtig weer, en we zijn niet op zoek naar veel meer vandaag. De marina wordt eveneens gebruikt als militaire haven. Wat verder in de baai vind je enkele zandstranden, en enkele jachten liggen voor anker in de baai. Bars en restaurants bij de vleet op de dijk, maar het voelt allemaal wat verkommerd aan.

We gebruiken de dag om wat op adem te komen na de inspanningen van de afgelopen dagen.

Hoogtewerken

Tijdens het inspecteren van de boot blijkt dat de val van het grootzeil beschadigd is.

Net op het punt waar de val, als het grootzeil gehesen is, de mast in gaat, is de coating van het touw beschadigd. Er is gelukking geen schade aan de dyneema core, maar we willen begrijpen wat de oorzaak is van de schade.

Een val is een touw waarmee we een zeil hijsen. Het loopt langs of door de mast naar boven, en wordt daar typisch terug omlaag begeleid en aan de bovenste punt van het zeil bevestigd. Ander tuigage dat we vaak tegenkomen is de stag, een touw of een staaldraad, heden mogelijk zelfs carbon, die loopt van een zo hoog mogelijk punt in de mast naar een vast bevestigingspunt op dekniveau van de boot, om de mast overeind te houden.

Sébastien is vrijwilliger om de mast in te gaan, niet door zelfstandig omhoog te klimmen, maar met een bootsmanstoel, bevestigd aan een val of een gelijkaardig touw. Eerst gordt hij de stoel om, dan wordt hij gehesen met de val aan een elektrische winch. Bij afloop wordt hij weer naar beneden gelaten, eveneens met de val over de winch, maar dan handmatig. De ganse tijd is de bootsmanstoel ook gezekerd door een tweede lijn, val of gelijkaardig, die dezelfde behandeling ondergaat als de eerste val.

De inspectie verloopt goed, maar levert geen abnormale bevindingen op. Verschillende hypotheses worden besproken. De consensus is Sébastien's argument dat je het grootzeil enkel hijst of strijkt met de boeg in de wind, om alle krachten zo klein mogelijk te houden. We hebben in volle actie inderdaad wat met de spanning op het voorlijk gespeeld om het grootzeil te trimmen, zonder daarbij de boeg in de wind te zetten. Mogelijk is dat de oorzaak van de schade aan de val.

Het voorlijk (the luff) van het grootzeil is de zijde aan de mast. Het achterlijk (the leach) van het grootzeil is de schuine zijde, waar de wind ontsnapt. De zijde aan de giek noemt met het onderlijk (the foot).

We benadrukken hier dat het grootzeil hijsen of strijken, of aanpassingen doorvoeren aan de spanning op het voorlijk, steeds gebeurt met de boeg in de wind, teneinde te grote krachten op het getuig te vermijden.

Naast deze consensus levert de acrobatische oefening van Sébastien ook mooie vergezichten op.

Met z'n 22m is de mast van Minke Balaena wel erg hoog. Dat blijft vaak een abstract getal, maar deze beelden geven een gevoel hoe hoog dat werkelijk is.

Bye Bye Crotone

De volgende ochtend verlaten we Crotone, en vervolgen ons traject met nieuwe energie. We passeren enkele booreilanden voor de kust van Crotone.

We richten ons op Marina de Roccella, op de bal van de voet van Italië, en varen nu aan de noordkant van de Ionische zee. Er wordt veel wind voorspeld, en het plan is deze deels te vermijden door te pauzeren in de marina, en dan het laatste deel van het traject naar Catanië non-stop te varen. Onwetend over het onheil dat ons te wachten staat.

Dark Water

Niet lang na het verlaten van Crotone overvalt ons een zeer onaangename geur, komende van de cabine vooraan. Blijkt dat een substantiele hoeveelheid dark water uit het reservoir voor dark water is gelopen, in het ruim van de boot.

Voor het afvalwater in een boot maakt men een onderscheid tussen grey water en dark water. Dark water is afvalwater van de toiletten. Grey water is afvalwater van de keuken en de douches. Dark water wordt door de boot opgevangen in een reservoir, zodat het op gepaste tijd en plaats geëvacueerd of geloosd kan worden.

De boot heeft een romp (hull) van kunststof. Daarin zijn de leefruimtes opgetrokken, voornamelijk in hout. Bij dit type boten noemt men de ruimte tussen de romp en de vloerplaten het ruim (the bilge).

Gelukkig is het ruim gecompartimenteerd, zodat de verontreiniging zich beperkt tot enkele compartimenten van het ruim. Door een aantal vloertegels te verwijderen (ze zijn daarvoor gemaakt), kunnen we de impact inschatten en de compartimenten waarin dark water staat reinigen, met spons en emmer. Iemand een ander voorstel ?

Op de foto's zien we het systeem dat het afval vermaalt en oppompt naar het reservoir, het reservoir zelf, en de leidingen in het ruim voor het ledigen van het reservoir, allen normaal netjes verborgen onder de vloer of in de wand.

Het reservoir is vol en de afvoer werkt niet meer en is vermoedelijk verstopt. Het verklikkerlichtje dat aangeeft dat de tank vol is, werkt niet naar behoren. Nu is het rood, maar dat is wanneer het kwaad geschied is. Zo snel mogelijk op zoek gaan naar een partij die de verstopping kan verhelpen. Ondertussen varen we verder met slechts één werkend toilet. Een "single point of failure" noemt dat in andere disciplines. Na het reinigen van de bilges lijkt de stank beetje bij beetje te vervliegen.

Gewijzigde Planning

Laat op de avond komen we in de buurt van Marina de Roccella, de enige marina met voldoende diepgang die beschutting biedt over honderden zeemijlen van de Ionische kust van Italië. "Hoe laat komen jullie aan ?", klinkt het aan de telefoon. "Na acht uur ? Dan zijn we volzet.". Zo vroeg in het seizoen, zo ver naar het zuiden, onwaarschijnlijk dat het volzet zou zijn. Maar de dienst stopt onverbiddelijk na 20u 's avonds, en de pilot zegt dat de marina moeilijk te benaderen is zonder hulp, wegens grillige ondieptes.

Een pilot, in deze context, is een boek dat de kust van een land of een gebied beschrijft, inclusief zeekaarten, jachthavens en tekstuele beschrijving van de aanlegplaatsen en toeristische kenmerken.

We beslissen niet aan te dringen, en, ondanks de voorspellingen van wind van meer dan 20 kn op kop, meteen de nacht door te varen naar Catanië, waar we naar verwachting tussen 9u en 10u zullen aankomen. Weliswaar 9 mei, maar niet veel later dan de sportieve planning waarmee we mikten op 8 mei.

Het eerste deel van de nacht varen we op gereefd grootzeil en fok, opkruisend naar het zuidoosten. De nacht valt over de Ionische zee en de Zuid-Italiaanse kust.

Opkruisen is een techniek waarbij men door scherp aan de wind te zeilen, beurtelinks aan stuurboord en aan bakboord, netto toch voortgang maakt tegen de wind in, weliswaar met een langere afgelegde weg. Een scherpe koers is er één waarbij de boeg een zo klein mogelijke hoek maakt met de richting vanwaar de wind komt, typisch om en bij de 45 graden.

De weersomstandigheden worden slechter, met windsnelheden tot 24 kn, en golven van 3m. We winnen netto nauwlijks terrein. We beslissen over te gaan op motor, de fok te reven, en varen een koers van 8 graden tegen de wind en de golven in. De boot stampt vervaarlijk, maar er zijn geen beschutte anker- of aanmeerplaatsen in de buurt.

Buitengesloten op Zee

Groot is de verbijstering wanneer we opmerken dat de deur van de cabine vooraan geblokkeerd is. Er lijkt zich achter de deur een groot voorwerp te bevinden, en dat verhindert het openen van de deur. Merkwaardig, want de cabine was netjes opgeruimd, zoals het een zeevaarder betaamt, en er liggen geen losse, grote voorwerpen. Met veel creativiteit en een beetje kracht slaagt Benoit erin een foto van de binnenkant van de cabine te maken met zijn mobiel, door een spleet boven de deur.

De cabine is ingericht met een dubbel bed, asymmetrisch geplaatst. Onder het bed bevinden zich twee grote lades. Door de sterke helling en het stampen van de boot tijdens het zeilen in moeilijke omstandigheden, zijn beide lades opengeschoven. De deur van de cabine opent naar binnen, en wordt daarom geblokkeerd door de achterste lade.

We proberen de situatie om te keren door nogmaals overstag te gaan. Daardoor komt de boot naar de andere kant schuin te liggen, en zullen de lades mogelijk weer dichtschuiven. Dat blijkt te werken voor de voorste lade, maar niet voor de achterste lade, die net het probleem vormt.

Overstag gaan is het wijzigen van de koers, boeg door de wind, waarbij de windzijde wisselt van stuurboord naar bakboord of omgekeerd. Dit manoeuver wordt herhaaldelijk gebruikt bij het opkruisen.

Buitengesloten uit je eigen cabine, het is van een andere orde dan de tegenslag die ons tot op heden trof. Wat ligt daar buiten bereik ? Je kledij, je PC, geld en betaalkaarten ... en een reservoir met dark water waarvan de afloop verstopt is. Dit lijkt een onoverkomelijk probleem, een hypotheek op onze zeilplannen, waarbij bovendien de kosten voor herstel hoog zullen oplopen.

Zeilen is fun, maar soms kom je ook jezelf tegen. Na een geblokkeerde rolgiek, een volle koffiekan over het fornuis en op de vloer, een onbruikbare gennaker, de beschadigde val van het grootzeil, een stinkend toilet met geblokkeerde afvoer, het ruim vol stront en toegang tot de master cabine geblokkeerd, stelt de grootste optimist zich de vraag: "Waar ben ik eigenlijk mee bezig ?". Murphy was an asshole. Het moreel staat op een dieptepunt.

We bonken noodgedwongen verder tegen de elementen in. In mijn hoofd klinkt het "and this is not my beautiful house.", "and where is my beautiful wife ?". Het is pas in de vroege ochtend, wanneer wind en golven fel gemilderd zijn, dat we aan remediëring toekomen.

Bestemming in Zicht

Wanneer de opkomende zon de duisternis doorbreekt, doemen in de verte herkenbare contouren op. Het is een grijze ochtend, maar onmiskenbaar, daar staat de Etna, vulkaan op Sicilië, in al zijn grootsheid.

Een telefoontje met Solaris leert dat elke boot een oplossing heeft voor het betreden van de master cabine van buitenaf. Dat blijkt ook voor onze boot te kloppen. Edgar treedt op als meester inbreker. Een beetje opruimen, en de boot is weer van ons.

Solaris geeft ons ook contactinformatie van een nautic center in Catanië dat kan assisteren bij het oplossen van de technische problemen. Oplossingen komen in beeld, en de mentale rust keert weer.

De Pauzeknop

Het binnenvaren van de haven verloopt prima. We krijgen geen antwoord op de marifoon, maar de pilot vertelt ons welk van de vier onderdelen van de haven toegankelijk is voor passanten. De jachthaven, Circolo Nautico Nic, ligt achter een hoge stormwal. Veilig, maar niet zo gezellig. De opmerkzame lezer herkent de boot. Ook hier weer een opmerkelijke verschijning.

Amper een kwartiertje na aankomst varen de Nederlanders met Blue Coral eveneens de jachthaven binnen. Onverwacht, want dat was niet het plan. Ook daar liet technische averij zich gelden.

We nemen tijd om even te ontbijten, en terug te blikken op het traject sinds Split. Het navigatiesysteem registreerde een afgelegde weg van 518 NM over een tijdspanne van 80u33, inclusief rusttijd. De gemiddelde snelheid was 6.4 kn, en in het geweld van de elementen haalden we een topsnelheid van 14.2 kn.

Het heeft lang geduurd, maar de Prosecco wordt eindelijk aangesproken, om het succes te vieren, en nieuwe vriendschappen te beklinken. Vijf dagen samen op zee, in uitdagende, vaak moeilijke omstandigheden, vormen een kader waar je mensen in snel tempo leert kennen. De samenwerking verliep ongedwongen en spontaan, maar ernstig, waar veiligheid voor alles kwam, en het team steeds primeerde op eigenbelang. Ik wens Benoit, Edgar en Sébastien te bedanken voor hun deelname aan deze trip, de open geest waarmee ze aan dit avontuur begonnen, en de toewijding en volharding waarmee het werd afgerond.

De crew vertrekt weldra weer naar België. Overmorgen komt Ann toe in voorbereiding van de tocht naar Porto Rotondo.