Overleven in Maddalena

Over de hernieuwde moed van Ann voor het zeilen, de aftrap van de zeilweek met schoonbroer Alain, en het onheil dat ons daarbij toch weer overvalt.

Verandering Van Team

Zondag. Danny is reeds vroeg vertrokken. Alain, schoonbroer, komt later op de dag toe om het team te vervoegen.

Verandering van Tool

Omwille van de veranderlijke en vaak onjuiste voorspellingen van Windy en Wind & Sea, zoekt en vindt Ann een nieuwe en betere app in Windfinder. Deze lijkt de golfslag op de centimeter te voorspellen, wat later, bij het uitvaren wordt bevestigd.

Hernieuwde Moed

We varen maandagochtend uit, vooreerst om poolshoogte te nemen van de toestand op zee in de golf van Bonifacio, met het voornemen door te varen als de omstandigheden het toelaten, maar terug te keren bij de eerste tekenen van zeeziekte.

Precies zoals voorspeld door Windfinder, vinden we golven tot 0.4m. Later op de dag zullen deze aanzwellen tot 1.1m, eveneens in lijn met de voorspellingen. De windsnelheid tot 9 kn zal weliswaar zwaar overtroffen worden in de loop van de dag.

De Oversteek

De omstandigheden zijn gunstig, en we vatten meteen de oversteek van Corsica naar Sardinië aan, om de nacht door te brengen in de Maddalena archipel, in Cala Portese.

We zetten daarbij Alain aan het werk ...

... maar laten ook wat ruimte voor zijn toeristische ambities.

Terloops merken we aan de geur in de leefruimte dat een goede ziel zich toch weer heeft vergrepen aan de toiletspoeling en het reservoir voor dark water wat druk heeft moeten aflaten. Net zoals beschreven in de post Where is my beautiful wife ?. Echter niet zo erg ditmaal, en met de gebruikelijke emmer en spons, en een flinke dosis reinigingsproduct is dit snel verholpen.

Ergens halfweg de oversteek nemen we ook de tijd om de courtesy vlag te vervangen. Het protocol wordt gewaarborgd door de professionele tussenkomst van Alain.

Het goede nieuws is dat Ann de ganse tocht zal uitzitten zonder ziek te worden, met stevig zeilweer.

Daarmee houdt het goede nieuws ook wel op, wanneer het noodlot weer toeslaat.

Het Zeilen

De oversteek verloopt vooralsnog voorspoedig. Naarmate we Sardinië naderen, zwelt de wind aan tot boven de 20 kn. We laveren tussen de eilanden, en volgen daarbij de omgekeerde route van de heenreis, ditmaal met wind in de rug.

We maken vergelijkbare, kruisende bewegingen, om te vermijden dat we pal voor de wind moeten varen, omdat dat het risico op een klapgijp verhoogd. We houden de hoek met de wind beneden 150 graden, wat wel alertheid vergt, omdat de wind tussen de eilanden erg veranderlijk is.

Bij het gijpen krijgen we de boot soms moeilijk terug onder controle. Met het grootzeil en de fok volledig open is de boot bij sterke windstoten duidelijk overpowered. Zo passeren we Isola Spargi, Isola La Maddalena en Isola Santo Stefano. We varen tenslotte om Isola Caprera heen, om Cala Portese binnen te varen.

Het Strijken

Eerst moeten de zeilen echter gestreken worden.

We beginnen met het grootzeil, dus boeg in de wind. De wind komt van over het eiland, dus dat betekent varen in de richting van het eiland, met slechts enkele honderden meters die ons scheiden van de rotsen. Weinig marge, zo zal blijken.

Om de richting van de boot te stabiliseren, moeten we op motor en voldoende snelheid halen. Met 20 kn wind staat de fok te klapperen als gek. We beslissen deze alvast even gauw op te rollen. Een eenvoudiger manoeuver, ondertussen goed in de vingers, dat in luttele tijd voltrokken wordt.

Oh Rampspoed

Trouwe lezers herinneren zich vast nog wel de incidenten met de furler van het grootzeil, waar we uiteindelijk in Catania enkele touwen lieten herstellen. Eén van die touwen was het roltouw van het grootzeil, waarmee de furler wordt bediend. Het resultaat van deze – bij nader inzien slordige – reparatie, was dat het roltouw over een lengte van een flinke meter geen dyneema core meer had, maar enkel de mantel overbleef.

We verwijzen naar Where is my beautiful wife ? en Sterren en Dolfijnen voor een toelichting bij de dyneema core.

Eind mei vroegen we aan Marco, de service manager in Porto Rotondo, om dit touw te vervangen. Hij raadde aan hiermee te wachten tot na het seizoen. “Het zal zijn dienst tot dan nog wel doen.”, zei hij.

We trekken het grootzeil binnen met dit roltouw, op de winch. Het roltouw gaat van de winch naar een klem, vervolgens onder dek naar de mast, om dan voor de mast omhoog in de giek te verdwijnen en het rolmechanisme aan te sturen. Op het moment echter dat het deel zonder core over de winch loopt, knapt het touw, ongeveer 10cm voor de klem. Het overige deel van het touw blijft in positie, dankzij de klem, die gelukkig dicht staat. Het is echter onmogelijk nog voldoende trekkracht op dat eindje touw uit te oefenen.

Een kritieke situatie, herkenbaar, zoals in Kroatië, met het zeil voor twee derden gehesen op zee, veel wind, en beroofd van de instrumenten om het zeil verder binnen te halen.

Wat een Knoop Vermag

Wouter overpeinst de situatie, mijmerend:

Hoe lossen we dit op ...
Hoe lossen we dit op ...
Hoe lossen we dit op ...

De enige mogelijkheid lijkt het losse eind van het touw aan het vaste eind te knopen, net voorbij de klem, waar het vaste eind onder dek verdwijnt, dat dan op de winch te leggen, dan de klem te openen, hopend dat de knoop het houdt, en met de winch aan het touw te trekken buiten de klem om.

Ingewikkeld, riskant, maar het lukt. Eens de knoop enkele omwentelingen op de winch zit, trekken we het zeil vlot verder omlaag. De twee einden van het touw rollen ondertussen op de winch en vormen een steeds dikkere wordende prop, en blokkeren uiteindelijk de winch. We snijden het hinderlijke deel van het roltouw door en trekken verder.

Met twee derden van het zeil opgerold in de giek, bereikt het afgesneden, losse eind van het roltouw het rolmechanisme in de giek. Het roltouw schiet door, en weerom verliezen we alle trekkracht.

We trekken het laatste derde van het zeil handmatig naast de giek naar beneden, vouwen het op de mast, en gebruiken het roltouw, ironisch genoeg, om het zeil vast te binden. Met 20 kn wind blijft dit een heikele operatie, waarbij we moeten opletten de wind uit het zeil te houden, en niet overboord te gaan.

Op het Nippertje

“Nog 6m diepte !”, schreeuwt Ann plots. We zijn ondertussen inderdaad gevaarlijk dicht bij de rotsachtige kust gekomen. Met het zeil neergehaald en opgevouwen kunnen we echter het roer omgooien en van de rotsen wegvaren.

Dat was op het nippertje. Als het zeil niet volledig neergehaald was, zou het met het veranderen van koers opnieuw wind pakken, met onzalige gevolgen.

Met deze tegenslag, en ook te veel drukte in Cala Portese, beslissen we meteen door te varen naar Porto Rotondo, om daar de schade te laten herstellen, in de hoop nog enkele mooie zeildagen mee te pikken in de loop van deze week.