Kakboot

Over de week met Danny in Corsica. En over de appreciatie van Ann voor het zeilen na een bewogen week aan de westkust van Corsica.

Alles zoals het Was

De eerste week in augustus varen we van Ajaccio terug naar Bonifacio met vriend en buurman Danny.

We vliegen samen van Charleroi naar Ajaccio en vinden daar de boot zoals we hem achtergelaten hebben, ondertussen vijf weken geleden.

Pierre-Michel, bekend van de Solaris Cup, is hier net gepasseerd tijdens zijn zeilvakantie. Hij merkte op dat een spring in het water hangt en de draagbare marifoon nog aan dek in de houder steekt. Het eerste wijten we aan de oppas die we engageerden om de boot te beheren tijdens onze afwezigheid. Voor het laatste kunnen we niet anders dan schuldig pleiten.

Een touw waarmee de boot aan de wal bevestigd wordt, noemt men een landvast. Men onderscheidt een tros, dat naar buiten loopt van de boot naar de wal, en de boot tegen de wal houdt, en een spring, dat naar binnen loopt van de boot naar de wal, en verhindert dat de boot verschuift ten opzichte van de wal.

We klimmen via twee aanliggende boten aan dek en installeren de loopbrug, zodat we terug toegang hebben tot de boot.

We ronden de dag af met een hapje in één van de ondertussen vertrouwde restaurants.

Vertrek uit Ajaccio

De volgende ochtend is het werken geblazen, te starten met de montage van de stormkap en de bimini. Deze werden weggehaald om al te veel verwering door de zon te voorkomen, en ook om het dek meer gelijkmatig te laten verkleuren.

De montage is relatief complex, met veel weetjes en truukjes. We hebben gelukkig iemand bij die weet wat werken is.

Ook wordt voldoende proviand ingeslagen voor de komende dagen. We weten uit ervaring dat de superettes in Ajaccio niet dichtbij de jachthaven te vinden zijn.

Daarna zijn we klaar om de volgende etappe van onze reis aan te vatten, en verlaten we Port de Charles Ornano op zoek naar andere oorden. Wat begint als sight seeing verwordt ook al snel tot werken.

De fenders moeten gedemonteerd en onder dek.

Goede Vaart

De zee aan de westkant van Corsica is relatief woelig. De luchtvochtigheid is duidelijk merkbaar in de vergezichten.

Naarmate we de golf van Ajaccio uitvaren, worden de golven hoger, met uitschieters tot 2m. Het is wel schitterend zeilweer, en Danny ontpopt zich al snel tot volwaardig zeeman. Aanvankelijk met een karnavaleske parodie op het nobele statuut van kapitein ...

... wat later met het heisen van het grootzeil en het trimmen van de fok.

We halen vlot 8 kn bootsnelheid bij 14 kn tot 20 kn wind. De boot maakt ook de gebruikelijke helling in deze omstandigheden. Meteen een echte zeilervaring voor Danny !

Zoals gewoonlijk werden voor het vertrek alle luiken gesloten. Met uitzondering van de kleintjes echter, om de binnenruimtes wat te verluchten. Zo zijn er twee kleine luiken in de master bedroom, die op het dek uitgeven tussen de mast en de rail van de keerfok. Uiteraard blijft de fokschoot achter één van deze raampjes hangen. Die hadden we nog niet gehad. Geen drama, niets gebroken of geknapt, maar wel wat lichte acrobatie om de situatie recht te zetten met veel helling, golfslag en forse krachten op de zeilen. Zoals gebruikelijk, geen foto’s van de moeilijkste momenten.

Dan valt Ann jammerlijk weer ten prooi aan zeeziekte. De eerst mogelijke ankerplaats is Cupabia, gekend terrein. We beslissen daar heen te varen en voor anker te gaan om het herstel van Ann toe te laten.

Op Zoek naar Beschutting

In de huidige weersomstandigheden is Cupabia niet de perfecte schuilplaats. De westelijke wind is vanuit zee precies op de baai gericht. Alternatieven zijn echter minstens een uur verder zeilen, met de baai van Campomoro en de haven van Propriano.

We gaan vlot voor anker in de baai van Cupabia, en genieten van een heerlijke zwembeurt.

Naar de avond toe blijkt de beroering van het water in de baai te sterk om een herstel van Ann toe te laten. We menen echter dat het te laat is om nog een andere plek op te zoeken.

‘s Avonds eten we een snelle spaghetti, met uitzondering van Ann.

We gaan de nacht in. De wind is geluwd, maar erg veranderlijk. Daardoor komen we vaak dwars op de golven te liggen, waardoor de boot gaat rollen, zoals toegelicht in Sterren en Dolfijnen. Het ongeluk wil dat de frequentie van de golven precies aligneert met de eigenfrequentie van de rolbeweging van de boot, waardoor de schommelingen resoneren met de golven. In eenvoudige termen wordt het een helse nacht, waarbij de boot extreme helling naar rechts en links afwisselt. We horen de ganse nacht het materiaal in de kasten over en weer gaan.

Spectaculair Ontwaken

‘s Ochtends is Danny al vroeg aan dek. Net op tijd om een rog te spotten vlakbij de boot.

Het blijkt een kleine school te zijn. Als je goed kijkt, zie je op de tweede foto naast de rog nog enkele donkere vlekken in het water, van roggen die enkele meters dieper zwemmen. Vijf exemplaren zwemmen statig voorbij.

Er is geen verbetering in de situatie van Ann. Alternatieve ligplaatsen worden snel onderzocht. Campomoro is niet beter dan Cupabia, tenminste niet volgens Navily. Dan maar hals over kop naar Propriano, op motor, wegens weinig wind en gehaast, om aldaar beschutting te zoeken voor de golven.

Recuperen in Propriano

Propriano geeft wel degelijk de gezochte rust. We arriveren relatief vroeg, en na een poosje nietsdoen zijn we klaar voor een ijsje.

We vervolledigen de dag met een bezoek aan het wassalon om wat achterstand in te halen. Wegens slechte herinneringen aan de Corsicaanse keuken tijdens Onverbiddelijk Ajaccio, maken we de restjes van de spaghetti op.

De tweede ervaring in Propriano bevalt beter dan de eerste. Nog steeds erg warm, maar de muggen zijn grotendeels verdwenen. We zien naast de ferry ook een monsterlijk groot cruiseschip aanmeren.

Onze opties zijn ofwel langer in Propriano blijven, tot de golven aan de wetskant van Corsica weer minderen, ofwel doorzetten naar bijvoorbeeld Bonifacio. De meteo geeft golven tot 1m25 aan. Omdat Propriano naar ons gevoel erg weinig te bieden heeft, gaan we voor de tweede optie (B, ik kies B).

Veel Wind, Weinig Wol

We varen op motor, wegens te weinig wind. Er is blijkbaar geen onmiddellijke of lokale correlatie tussen wind en golven. Bij het uitvaren van de baai lijkt de wind toe te nemen, tot 9 kn. We hijsen de zeilen, de wind neemt af tot 2 kn, en we dobberen doelloos rond.

Merkwaardig genoeg maakten we een vergissing, niet voor de eerste maal. Wanneer we 2 kn wind hebben, op kop, en we varen 7 kn op motor, ervaren we een schijnbare wind van 9 kn. Dit is echter schijnbare wind, voornamelijk veroorzaakt door onze eigen snelheid. Haal die weg door de motor af te zetten, en een werkelijke wind van 2 kn blijft over.

Op motor dus, met golven tot 2m. Na ongeveer 4 uren varen arriveren we in Bonifacio, waar de golven ondertussen 3m halen. Ann ligt ondertussen alweer enkele uren ziek in de kajuit.

Een Blij Weerzien

Eindelijk aangekomen in Bonifacio. We passeren wat tijd al wandelend. Danny en Wouter eten een pizza bij de Italiaan.

We besluiten de volgende dag niet uit te varen, om Ann toe te laten te herstellen van de zeeziekte, maar ook omdat de meteo hoge golven blijft melden. We gebruiken die dag om nogmaals naar het wassalon te gaan, en daarna de oude stad te bezoeken. Dat levert weerom mooie plaatjes op. Verre zeezichten ...

De opmerkzame lezer ontwaart op de tweede foto de contouren van Sardinië, duidelijk zichtbaar vanuit Corsica bij helder weer.

... en de haven, tijdens de afdaling.

De rest van de namiddag wordt besteed aan het poetsen van de boot, waar Danny al zijn talenten kan botvieren.

Île Piana

Vandaag geeft de meteo golven van 30cm. Jawel, 30cm. Om het vertrouwen van Ann enigszins te herstellen, besluiten we uit te varen. Bij de minste symptomen van zeeziekte zullen we terugkeren.

Aan de oostkant van het zuidelijkste punt van Corsica ligt Île Piana. Een minuscuul eilandje. Het water dat het eiland scheidt van Corsica is slechts 1m diep. Op zich te ondiep om voor anker te gaan, maar aan beide zijden van deze ondiepte kunnen boten voor anker gaan. Het belooft een idyllische plek te zijn.

De zee voor Bonifacio is inderdaad erg kalm vandaag, en dat zal ook de volledige dag zo blijven. Ondanks tegenwind varen we op zeil. Zo hebben we de kans Danny een tweede maal een echte zeilervaring te geven.

Alsof het diehard fans betreft, zien we weerom twee watervliegtuigen passeren, net als bij ons verblijf in Cupabia.

Aangekomen in de baai aan de noordlijke zijde van Île Piana, blijkt het er een drukte van jewelste te zijn. Wel honderd boten vechten in de schaarse ondiepe zandbodem voor een plekje.

Het is moeilijk navigeren, temeer omdat de ondiepte erg onregelmatig is, met rotspartijen verspreid over een zanderige, maar vaak begroeide ondergrond. De diepte is ook erg onnauwkeurig aangeduid op de GPS, een probleem dat zich tot op heden nog niet heeft voorgedaan. We gaan voor anker, uit miserie ergens half in de vaarweg naar het strand, omdat dit de enige plek is die nog beschikbaar is.

Zoals gebruikelijk is het eerste wat we doen een frisse duik nemen.

We gebruiken de gelegenheid om de motor van de dinghy te testen, een restant van het euvel in Cupabia.

Zonder succes echter. Het opladen van de motor verliep schijnbaar goed, maar we krijgen geen propulsie. Daar zullen we de fabrikant of de verdeler moeten inschakelen. Een beetje lastig, want we zitten daarmee in feite zonder dinghy. Dat is vooral een probleem voor de maag.

Hoop op Verbetering

Na een korte stop begeven we ons terug naar Bonifacio. Mission accomplished. Het is de eerste maal dat Ann bovendeks is wanneer we Bonifacio binnen varen, en dat levert nieuwe plaatjes.

Zondagochtend, voor dag en dauw, vetrekt Danny terug naar België. Het is een hartelijk afscheid, dat goede herinneringen in zich draagt voor beide partijen.

Al bij al was deze week een leidensweg voor Ann, vandaar haar tijdelijk mindere appreciatie van de boot. We verlengen de reservatie in Bonifacio alvast met een dag, tot dinsdag, omdat de meteo weer hogere golven aankondigt.