De Eerste Keer

De zomer dient zich aan als een zeiltrip van meer dan 6 weken, opgedeeld om verteerbaar te zijn. Over het eerste deel van het eerste deel, waar het voor alles de eerste keer is.

<< Sardinië en Corsica < Hete Zomer, Koelewijn De Mistral Uitzitten > De Landrotten >>

Voorbereiding is Alles

De eerste dag van een geplande zeiltrip gaat het over voorbereidingen, dat weten we al. Ditmaal is het niet anders. Vrijdagavond toegekomen in Porto Rotondo, en gans de zaterdag in de weer. Levensmiddelen inslaan, met de reiskoffers naar de lokale supermarkt.

Daarna de herstellingen overlopen met Marco van de Yacht Service Club in Porto Rotondo, detailplanning van het traject, in functie van de voorspelde weersomstandigheden, wind in het bijzonder.

Tijdens de eerste week worden we vergezeld door onze dochter Elke.

Zij arriveert laat op zaterdagavond. Door vertragingen met het vliegtuig wordt het zelfs vroeg zondagochtend, iets na 1u am. Het is de eerste keer dat de vlucht zo veel vertraging oploopt. Niet op tijd, maar toch in bed, want we willen zondagochtend op tijd vertrekken.

Een Harde Klap

Zondagochtend trossen los, en we zijn al gauw op volle zee. De omstandigheden zijn relatief rustig, maar toch met wat deining. Plots zien we een grote vis rond de boot zwemmen. Eerst redelijk ver verwijderd, maar hoe langer hoe dichterbij.

De angst bekruipt ons wanneer we merken dat het een witte haai is. Een joekel ook, wel vijf meter lang. Het is de eerste keer dat we zo’n dier in de vrije natuur observeren. De haai toont erg veel interesse in de boot, te veel naar onze zin. Wanneer we hem aan het achtersteven met de ogen proberen te volgen in het water, springt hij plots brutaal tegen de reling van de boot. Een harde klap, en ik schiet wakker. Tot zo ver de disclaimer.

Afvaart in Porto Rotondo

Nog steeds zondagochtend dus. De boot wordt volledig zeilklaar gemaakt. Motor en trusters aan, trossen los, en we wringen ons uit de veel te smalle plaats tussen de aanliggende zeilboten.

Het is de eerste keer dat we zeilen zonder een ervaren zeiler aan boord. Als er nu wat misloopt, zullen we het zelf moeten oplossen. Niemand om op terug te vallen. We zullen ook zien wat we werkelijk geleerd hebben, en wat we dachten te begrijpen door het te zien gebeuren.

Bij het buitenvaren van de baai zien we verschillende superjachten liggen. Motorjachten, tientallen meters lang, met vier en vijf verdiepingen, de ene nog spectaculairder dan de andere. Exemplaren die ongetwijfeld te groot zijn voor de jachthaven van Porto Rotondo. Vijftien stuks tellen we tot we de baai uit zijn.

Een Oude Bekende

We zijn een half uurtje uit de haven, met voldoende ruimte op zee om de zeilen te hijsen. We leggen de neus in de wind, nemen wat gas terug, en proberen het grootzeil omhoog te krijgen. Na een meter al blokkeert het zeil, of tenminste de furler, zo denken we.

We hebben wel al eens gezien hoe je dan aan de mast rechtstreeks aan de touwen van de furler kan trekken, om te kijken of je deze zo los krijgt. We hebben ook al vaker gezien dat je dan best het zeil weer even strijkt, om dan opnieuw te proberen, enkele keren na elkaar.

We proberen beide truuks, meerdere malen, maar niets lijkt te helpen. Nog harder trekken met de elektrische winches zou enkel tot schade leiden. Zonder grootzeil de tocht aanvatten lijkt ook geen optie. Zondag, dus geen antwoord op de telefoon van de yacht service club.

We besluiten terug te keren naar Porto Rotondo, aan te meren, en maandagochtend zo vroeg mogelijk hulp te zoeken. Een dagje langer in Porto Rotondo dus. De onstandigheden primeren op de planning. En het maakt ruimte voor andere geneugten.

Er wordt ook nog een sessie watergewenning georganiseerd. Van pootje baden tot een stukje Exodus. Maar de zee gaat niet open ...

Meer Oude Bekenden

We ontmoeten de eigenaars van de Vedrai Vedrai, die we nog kennen van de Solaris Cup. Zij wijzen ons op de aankomende Mistral, met windsnelheden boven de 35 kn, en raden ons af dinsdag en woensdag de straat tussen Sardinië en Corsica over te steken.

Ze raden ons ook een handvol leuke meerplaatsen aan op de eilanden tussen Sardinië en Corsica, waaronder Cala Coticcio, Cala Portese, en Porto Liscia.

Gegeven de aankomende Mistral, besluiten we te kiezen voor Cala Portese, de baai die de beste beschuting biedt, en ook niet te klein is. Het ziet er voorlopig naar uit dat we daar twee dagen zullen blijven, tot de omstandigheden weer gunstiger zijn.

Kleine Boten, Kleine Problemen

Maandagochtend is Marco om 8u30 ter plaatse. Omdat het zeil al snel blokkeerde, kunnen we proberen het probleem te reproduceren in de haven. Het is ook niet veel wind, en we liggen in een relatief gunstige richting.

Het probleem is inderdaad reproduceerbaar. Precies op dezelfde hoogte blokkeert het mechansime van de furler. Bij Marco werken de truuks echter wel, en even later zijn de problemen verholpen, en kunnen we met een dagje vertraging onze reis alsnog aanvatten.

Marco fluistert ons nog toe dat dit type van furling boom relatief nieuw is, dat andere nieuwe boten er ook mee worstelen, en dat hij een service recall verwacht tijdens de winterperiode.

Wat er ook van zij, het is goed dat de service partner van Solaris onafhankelijk opereert, en zo op het gepaste moment het belang van de boot behartigt.

De Aanhouder Wint

Rond 11u varen we uit. De wind waait zacht, met zo’n 6 kn. Na een dik uur op motor tegen de wind in, wenden we het steven naar het noorden en hijsen we de zeilen. Eerst het grootzeil, impec. Dan de fok. We starten met een schamele 4 kn aan snelheid. Maar al gauw neemt de wind toe en halen we dik 7 kn met 10+ kn wind.

Onderweg komen er alweer dolfijnen op ons pad. Geen groot nieuws meer, maar toch elke keer speciaal. Voor de eerste maal met foto ook. Weliswaar met expectation management.

Het weerbeeld is sterk verschillend van wat Windy.app aangeeft. Volgens Windy.app waait een schamele wind uit het noordwesten. Wat wij observeren is wind met 10 kn uit het zuidoosten. Let ook op het tijdstip van beide opnames.

Mogelijk zitten we tussen twee verschillende meer stabiele regimes, want de wind wordt nu een tijd erg veranderlijk. We gijpen zo laat mogelijk, om dan rechtstreeks naar de baai te kunnen varen. Na het manoeuver varen we echter op halve wind naar de baai. Eventjes toch, tot de wind zo goed als wegvalt. We leggen de laatste mijl af op motor en varen de baai binnen.

Gelukt ! We hebben ons eerste traject zonder hulp van derden afgelegd, zonder brokken of ongelukken.

Ankeren

In de baai blijkt het bijhoorlijk druk. Zeilboten, motorjachten en catamarans liggen her en der aan een boei of voor anker.

Het anker hangt typisch vooraan aan de boot, in ons geval aan de boegspriet. Wanneer je gaat ankeren, leg je de boot stil met de boeg naar de wind, bij voorkeur boven een zandbodem, en je laat het anker zakken terwijl je langzaam achteruit vaart.

Belangrijk is dat je de ketting voldoende lang laat afrollen, zodat het gewicht van de ketting de trekkracht van de boot amortiseert. Men hanteert als indicatie voor de afgerolde lengte van de ankerketting 3x de ankerdiepte bij normaal weer, tot 5x met veel wind.

Eens voor anker zal de boot door de wind naar de benedenwindse zijde van het anker geduwd worden, met de neus naar de wind. De boot ligt echter nooit perfect recht.

• Als de boeg bijvoorbeeld lichtjes naar rechts wijst ten opzichte van de windrichting, zal de linkerzijde van de romp wind nemen, waardoor de boeg verder naar rechts geduwd wordt.
• Naarnate de uitwijking groter wordt, zal de ankerketting meer weerstand bieden en de boeg harder naar links trekken. Daardoor stopt de boeg met uitwijken naar rechts.
• De wind duwt vervolgens ook het achtersteven naar rechts, waardoor de boeg van de boot uiteindelijk naar links komt te wijzen ten opzichte van de windrichting.

De ganse beweging gebeurt nu gespiegeld naar links. Dit process herhaalt zich, en de boot zal de ganse tijd zachtjes heen en weer slingeren.

Dit is de eerste keer dat we zelfstandig voor anker gaan. We zoeken een plek waar nog voldoende ruimte is, maar waar het dan ook weer niet te diep is, kwestie het anker binnen duikbereik te houden.

We kruipen in een beperkte ruimte tussen enkele boten en de rotsen aan de windzijde van de baai. We verwachten dat de wind daar het minst fel zal zijn. Door de beperkte plaats echter, moeten we de uitgeworpen lengte van de ankerketting ook beperkt houden. We proberen op een diepte van 7m met 25m ankerketting.

Wouter trekt zich aan het ankertouw naar beneden om de grip van het anker te inspecteren, maar 7m is iets te ambitieus. Dat belet ons niet van het water te genieten, ondanks de wisselvallige weersomstandigheden.

Na verloop van tijd blijkt het anker echter langzaam op te schuiven. We raken met het achtersteven een boei, gelukkig zonder boot eraan vast. We zetten de motor aan en halen het anker weer op. Er blijkt veel bodembegroeiing aan te hangen, mogelijke een verklaring voor de beperkte grip.

We proberen opnieuw op een andere plaats. Weerom onvoldoende ruimte om meer dan 25m ankerketting te gebruiken. Zelfde resultaat. Vandaar misschien de meervoudsvorm, ankeren.

Voor onze derde poging leggen we ons op de laatste rij, het minst diep in de baai ten opzichte van de andere boten. Dit geeft ons meer plaats. We zoeken een ondiepe plek, minder dan 7m, met duidelijke zandbodem, en kunnen zonder gevaar voor aanvaring tot 40m ketting uitrollen.

Bang De Nacht In

Benieuwd of dit houdt tijdens de nacht, wanneer de kracht van de Mistral volgens voorspelling zal oplopen tot 35 kn. Enigszins bezorgd vragen we ons af of wachtlopen tijdens de nacht nodig zal zijn. Een telefoontje met Pierre-Michel, onze wedstrijdskipper van vorige maand, stelt ons enigszins gerust.

Later op de avond trekken de meeste motorboten huiswaarts en blijven we met 17 zeilboten achter in de baai. Wij op de achterste rij. Zwevend tussen hoop en argwaan gaan we de nacht in. Regen, donder en bliksem zijn alvast van de partij.