Baie de Cupabia

Over een luie zomervakantie aan Waikiki beach.

Een Luie Zeildag

De volgende ochtend zijn we (relatief) vroeg op, ontbijt op de boot, en alles zeilklaar maken. We verlaten de haven van het prachtige Bonifacio rond 10u30, op weg naar Ergens.

Ergens, dat wordt Campomoro, op aanraden van de boatie die het anker weer vlot kreeg. Dat ligt grofweg halverwege Bonifacio en Ajaccio, wat onze eindbestemming is.

De wind blijft ruim beneden de 10 kn, maar komt, hoe kan het ook anders, noordnoordoost, zodat we ook nu weer moeten opkruisen. Naarmate de kustlijn van noordoost naar noord buigt, verandert ook de windrichting mee. We halen soms bijna 5 kn bootsnelheid, soms ook minder dan 3 kn. Aan 4 kn zou het traject 6 uur in beslag nemen. Telkens we onder de 4 kn bootsnelheid dalen, zetten we de motor bij.

In deze omstandigheden is het hard werken op de boot.

Het Laatste Rak

We varen een flink eind de Ligurische zee op, zodat de raks voor het opkruisen wat langer worden, in de hoop ook daar wat meer wind te vinden.

Naarmate de namiddag overgaat in de avond, neemt de wind toe tot ruim 12 kn, en wordt het zeilen weer wat pittiger.

Het is pas op dat ogenblik dat we ons realiseren dat de windrichting erg ongunstig is voor het ankeren in Campomoro. De baai is met de open zijde op het noorden gericht, dus de wind heeft er vrij spel.

We gaan haastig op zoek naar een betere ankerplaats in de buurt, en komen uit op de Baie de Cupabia. Deze ligt net als Campomoro in de (veel grotere) baai van Propriano, een havenstadje in de nabije omgeving. Cupabia geeft naar het zuidwesten uit op open zee, wat met de huidige weersomstandigheden een veel betere beschutting biedt.

Ankeren in Cupabia

Net voor we in de baai aankomen, strijken we de zeilen. Ondertussen kennen we de gevoelige punten van de furler voor het grootzeil in de giek. Boeg in de wind, de giek met de juiste hoek tegenover de mast, en een paar extra ogen rechtstreeks op het oprollen van het zeil. Het loopt als een trein.

Voor het ankeren in de baai gaan we op zoek naar een van de weinige kleine plekjes zonder begroeiing op de bodem. De ganse crew is in de weer met het zoeken naar een geschikte plek, en het droppen van het anker.

De eerste nacht liggen we nogal diep, een beetje te ver uit de kust. De golfslag die tot hier doorkomt vanop zee maakt dat de giek de ganse nacht staat te kraken. De ene schone slaapster heeft er al wat meer last van dan de andere.

De volgende ochtend leggen we ons op de eerste rij, op zwemafstand van het strand. En gezwommen wordt er.

Waikiki Beach

Een uit de kluiten gewassen hut op het strand blijkt een restaurant te zijn, genaamd Waikiki Beach. Erg toepasselijk, in dit exotisch kader. Met de dinghy begeven we ons naar het land en gebruiken er een verrassend lekkere lunch.

Er valt heel wat de beleven in de baai. Van de blusvliegtuigen die water komen scheppen ...

Bij wijze van oefening, veronderstellen we. Er is geen protocol om conflicten met de boten in de baai te vermijden.

... over de superjachten met waterspeelgoed ...

Wat ons eigen waterspeelgoed betreft, valt de demonteerbare elektromotor van de dinghy in het water, met de vergrendelingsring zoek, losgeduwd door de golven in de branding. Gelukkig niet te diep, maar wel nat. Daarna geeft hij geen kik meer. We laten hem drogen op dek. Zodra we weer aan de wal liggen, zullen we de batterij opladen en kijken of er nog leven in zit. Zou moeten lukken, wat zo'n ding is gemaakt om op water te worden gebruikt, toch ?

... tot de paarden die tegen de avond uit de maquis tevoorschijn komen ...

We verblijven een tweede nacht en dag in de baai, en zullen ons vanavond naar Propriano begeven, een uurtje of wat hiervandaan, om water, elektriciteit en voorraad in te slaan.