Activiteiten Sprokkelen

Over het creatief zijn in tijdsbesteding bij materiële pech, of hoe we er toch steeds proberen iets van te maken. Over een afscheid, dat er eigenlijk geen is.

Terugkeer naar Cavallo

De tocht naar Capo Coda Cavallo verloopt vlot. Er is te weinig wind om op zeil te varen, zeker omdat we de fok niet kunnen gebruiken. Op aanraden van Horace houden we het grootzeil nog even hoog, in combinatie met de motor, “meer stabiliteit”, zegt hij. Maar omdat de wind uit het zuiden komt, weerom pal tegen onze vaarrichting in, helpt ons dat totaal niet. Integendeel. We strijken het grootzeil en leggen de 12 NM af op motor.

Onderweg passeren we landmarks die ons al bekend zijn van vroeger, zoals beschreven in de post Kers op de Taart:

Capo Figari ligt er nog steeds even majestueus bij.

En Isola Tavolara domineert nog steeds het landschap.

Ankergrillen

Aangekomen in de baai van Capo Coda Cavallo zoeken we een geschikte ankerplaats. Wegens de drukte wordt dat relatief ver van het strand, op zandbodem, maar met een diepte van 8m.

Alain en Ann vooraan, om de lengte van de gevierde ankerketting in te schatten en de richting van de ankerketting aan te geven. Wouter achteraan, aan de helm station, omdat de afstandsbediening van het anker – ironisch genoeg zit die vooraan – nog niet hersteld is.

Omdat de markeringen op de ankerketting moeilijk zichtbaar zijn, tellen we de seconden. De winch rolt ongeveer 1m ankerketting af per seconde. Na ongeveer 15 seconden wordt er nog steeds geen richting aangegeven vooraan, dus stopt Wouter met het afrollen, en gaat zelf kijken vooraan.

Het anker zit nog steeds op z’n plek, onder de boegspriet, en 15m ankerketting is netjes afgerold in de ankerkamer, bovenop het deel van de ketting dat nog aan boord is. Het duurt echter even vooraleer we die diagnose correct gesteld hebben.

Ondertussen drijft de boot af naar andere boten die vlakbij reeds voor anker liggen. Dat trekt de aandacht van de sympathieke schipper van één van deze boten, de Sea Star, onder Franse vlag, en die komt op een bodyboard met peddel even een kijkje nemen.

Opgelet, als het anker toch los zou komen, schiet het meteen met 15m ankerketting naar beneden. Daar wil je met je surfplank niet onder staan. Na enig onderzoek en overleg blijkt er nog een ander probleem te zijn.

De ankerketting loopt over een wieltje dat onder de boegspriet bevestigd is met een bout en een moer. De moer is echter verdwenen (jawel, losgekomen), en het wieltje zit nu gekneld tussen twee metalen steunen, enkel gefixeerd door een bout, maar dan zonder moer.

Dit kan er elk moment afvallen, lijkt ons, met anker en al.

Even denken we eraan terug te keren naar Porto Rotondo. Maar nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed even blijven.

We trekken met de winch 15m ankerketting uit de ankerkamer, en er weer in. Met een beetje hulp van de Franse schipper komt het anker los, en dan wordt het anker netjes neergelaten tot 30m ankerketting.

Het wieltje zit nog steeds op z’n plaats. Of het terug ophalen van het anker gaat lukken, weten we niet, maar dat is een zorg voor later. Desnoods varen we zonder anker terug naar Porto Rotondo.

First Things First

Hoewel we nog niet veel gegeten hebben vandaag, dwingt het warme weer ons prioritair in het water.

Zo’n duik in het water, al lang niet meer de eerste keer, kan niet overschat worden in termen van verfrissing.

Daarna wordt een snelle, gezonde salade in elkaar geflanst, als een wel erg late lunch. Op een boot is eten altijd een climax.

Het Paradijs

We verblijven twee nachten in de baai, en houden ons bezig met zwemmen, lezen, schrijven en andere ontspanning. ‘s Avonds verdwijnen de motorbootjes, om ‘s ochtends telkens massaal terug te verschijnen.

Er wordt aandachtig naar de sterren gekeken, maar de omstandigheden zijn niet optimaal, minder goed dan op de Adriatische zee, zoals beschreven in de post Sterren en Dolfijnen. De ondertussen beruchte owner’s risotto passeert ook nog eens de revue.

In de loop van de dag varen er enkele kano’s voorbij. Eén van de roeiers roept naar Alain: “Als dit niet het paradijs op aarde is !”.

De Afwikkeling

De terugreis naar Porto Rotondo verloopt zonder incidenten, maar ook zonder wind.

Eénmaal aangekomen in Porto Rotondo is het inpakken geblazen. Niet enkel voor de trip van de reizigers naar huis, maar eveneens voor de trip van Minke Balaena naar Genua.

Yacht Service Club stelt kartonnen dozen ter beschikking om alles in te laden wat niet op de boat show aanwezig moet zijn.

We laten ons deze laatste avonden flink verwennen door de lokale middenstand, met ander andere bouillabaise, geroosterde gamba’s, tataki van tonijn en pasta met krab.

Drank wordt zorgvuldig gecensureerd.

De dag voor ons vertrek tanken we brandstof bij. Volgens afspraak met Solaris wordt de boot volgetankt overgedragen, zowel bij oplevering als bij teruggave.

Als Ik God Was

De terugreis verloopt moeizaam, met vertragingen van vluchten die oplopen tot 7 uren. We turen vanuit onze zilveren vogel naar de jachthaven van Porto Rotondo. Met spijt. Als ik god was ...

Vergeef ons de resolutie, maar je ziet de boot duidelijk liggen.

Wanneer we aankomen in België weten we dat Minke Balaena alweer vertrokken is, onder begeleiding van Agata, richting Genua. Met spijt in het hart, de eerste maal dat Minke Balaena aan het werk gaat en Wouter er zelf niet bij is. Het wordt aftellen tot in Cannes.