De Grote Verhuizing

Morgen, maandag, start de oplevering van de boot. Hij zal dan in Grado liggen, en we zullen van daar meteen naar de jachthaven van Monfalcone varen, Marina Nova. Wij daarom met de auto, geladen met een ganse uitzet, van Zoersel naar Grado. En de zoektocht naar de boot aldaar, om de inboedel in de boot te laden.

De Verzamelde Uitzet

De weken voorafgaand aan de oplevering van het jacht hebben we de uitzet verzameld. Die ene keer dat we met de wagen tot bij de boot kunnen komen, moeten alle grote of zware stukken mee. Alles wat je niet met goed fatsoen kan meenemen op een vliegtuig. Volledig, moet deze inboedel ook zijn. Beddegoed van Sleepworld, serviesgoed van Ikea, poetsgerief en voedingswaren. Admiralty kaarten ook, bij Bogerd-Martin, zeilmateriaal bij Antwerp Nautical Center en zeilkledij bij Landtmeters.

Toen we daarmee rond waren was de portemonnee leeg en de auto tjsokvol.

Van Zoersel naar Grado

Om de tocht van Zoersel naar Grado, met z'n 1300 kilometer, wat beter verteerbaar te maken, plannen we een tussenstop in Ingolstadt, zowat halfweg. Vrijdag overnachten we in het Block Hotel. In het moderne uiterlijk blijkt een toverachtig interieur schuil te gaan, in ware Harry Potter-stijl.

Zaterdag verorberen we de resterende kilometers. Vanaf dan logeren we in het ons ondertussen welbekende Agroturismo Trovatore, een combinatie van wijnbouw en toerisme, in Cervignano del Friuli.

Op Zoek naar de Boot

De oplevering staat gepland vanaf maandag, maar we gebruiken zondag alvast om de uitzet in de boot te laden. Volgens gedetailleerde briefing van de broker zou de boot in Grado liggen, een stadje, lokale toeristische trekpleister, op een soort schiereiland in moerassig gebied tussen land en zee. Geen idee waar de jachthaven is, maar dat lost Google Maps makkelijk op.

Al rijdend op de dijk naar Grado, zien we enkele masten uit het water rijzen. Zou de onze erbij zijn ? Onwaarschijnlijk, er is er maar één zwarte bij. Dan maar verder, het halve stadje door, tot in de jachthaven.

Daar aangekomen berispt een werkman ons: "Solaris, over there.", wijzend naar de masten waar we zonet passeerden. Ons eerste idee blijkt dan toch correct te zijn. In de verte een eerste glimp van de boot.

Terug naar de auto, en retour en arrière.

Zoals elke zichzelf-respecterende jachthaven is ook deze gesloten op zondag. De magische term Solaris geeft ons echter toegang tot wat een kruising tussen een jachthaven en een werf blijkt te zijn. En ja, helemaal achteraan ligt hij dan, een splinternieuwe Solaris 50, helemaal klaar, met opschrift Minke Balaena, Oostende.

Alvast een eerste onoverkomelijke hindernis: de boot ligt twee meter van de kade en de enige passerelle in de buurt is loodzwaar. Na het opspannen van een spring met een geimproviseerde knoop, waardoor de boot wat dichter bij de kade komt, en met de hulp van een bereidwillige boatie, geraken we dan toch op de boot. Ook binnenin ziet hij er prachtig uit.

Het laden en stouwen kan nu aangevat worden, en na enkele uren zit de ganse uitzet in de boot. Met voldoende aandacht voor zuinig gebruik van de beschikbare ruimte, uiteraard.