Minke Balaena

Tot begin mei was er altijd iemand mee die voldoende zeilervaring had om onze veiligheid te verzekeren. De laatste weken zijn we voor het eerst met de boot op pad geweest zonder begeleiding, en dat is al bij al goed verlopen. Grote rampen zijn uitgebleven, en er is niet meer stuk gegaan dan met begeleiding. Zoals gezegd zal de boot nu enkele weken in Ajaccio liggen, tot we het avontuur verder zetten. We kregen recent de vraag van Solaris de boot ter beschikking te stellen voor het Cannes Yachting Festival en de Genoa Boat Show . Als trotse eigenaars vinden we dat allicht een opportuniteit. Beide events vinden plaats in september. De planning zal daardoor een beetje gewijzigd worden, in overleg met de verschillende partijen waarmee reeds afspraken gemaakt werden. Voorlopig zal er even geen nieuws zijn op de blog, maar we hopen jullie midden augustus terug te verwelkomen bij het delen van nieuwe verhalen.

Op naar Ajaccio. Over bloed, zweet en tranen, want ook in het paradijs kan ongedierte je dagen en nachten verpesten. Bloedverlies in Propriano Vanuit Cupabia varen we om de landtong heen die de baai scheidt van Propriano , terug zuidwaarts weliswaar, alles bij elkaar een uurtje varen. Wanneer we de haven naderen worden zoals gebruikelijk de fenders opgehangen en de meertouwen voorbereid. Ditmaal gaat Robbe door het leertraject van knopen en andere technieken. We krijgen van de capitainerie een plaatsje toegewezen naast de vaargeul, nog steeds op Mediterraanse wijze, zoals beschreven in De Vuurdoop . De ezel en de steen indachtig, ditmaal terug een foutloos manoeuver. Daarna is iedereen in de weer om de boot aan te meren. Die avond laten we ons verwennen in een typisch Corsicaans restaurant in de haven, met gemengde appreciatie voor de lokale kost. Het valt ons op dat, telkens we in een haven liggen, we geplaagd worden door muggen. Dat in tegestelling tot het ...

Over een luie zomervakantie aan Waikiki beach. Een Luie Zeildag De volgende ochtend zijn we (relatief) vroeg op, ontbijt op de boot, en alles zeilklaar maken. We verlaten de haven van het prachtige Bonifacio rond 10u30, op weg naar Ergens. Ergens, dat wordt Campomoro , op aanraden van de boatie die het anker weer vlot kreeg. Dat ligt grofweg halverwege Bonifacio en Ajaccio , wat onze eindbestemming is. De wind blijft ruim beneden de 10 kn, maar komt, hoe kan het ook anders, noordnoordoost, zodat we ook nu weer moeten opkruisen. Naarmate de kustlijn van noordoost naar noord buigt, verandert ook de windrichting mee. We halen soms bijna 5 kn bootsnelheid, soms ook minder dan 3 kn. Aan 4 kn zou het traject 6 uur in beslag nemen. Telkens we onder de 4 kn bootsnelheid dalen, zetten we de motor bij. In deze omstandigheden is het hard werken op de boot. Het Laatste Rak We varen een flink eind de Ligurische zee op, zodat de raks voor het opkruisen wat langer worden, i...

Over snuisteren in de oude stad Bonifacio, en het vervolledigen van de uitzet voor de boot. Over de aankomst van de nieuwe crew members. En over een uitgestelde viering. Eten voor de Ziel Zoals gezegd blijven we nog even in Bonifacio, om de sfeer op te snuiven, en een aantal bezienswaardigheden mee te pikken, wachtend op Lore en Robbe. Bij een tweede bezoek aan het oude stadsgedeelte lopen we toevallig voorbij een tijdelijke tentoonstelling van Sandrine Berthon . Sandrine is een bekroonde schilderes en fotografe, gevestigd in Frankrijk, wiens werken internationaal worden tentoongesteld. Ze combineert het digitale met verf, pastelkleuren, inkt en bladgoud, waardoor de waarnemer de vrije loop krijgt om de subtiele balans tussen dromen en realiteit te verkennen. Op de boot hebben we één wand waar redelijkerwijs plaats is voor een kunstwerk. We besluiten die leegte op te vullen, ook al omdat we wonderwel dezelfde werken eruit pikken. Formaat 60x60 cm 2 wordt het. We publ...